Wijlen Richard BUKACKI

wilde winnen zoniet de lachende verliezer zijn   

 

 

Richard Bukacki (Sint-Gillis-Waas) is gisterenavond overleden. Hij werd eind vorige maand in de kliniek opgenomen en er in een kunstmatige coma gehouden. Hij zou op 23 mei 78 jaar zijn geworden.

(perempic@rchief - foto Peter Remmerie)

Zoals zijn naam (die oorspronkelijk Bukatsjki was) laat vermoeden had hij Pools bloed in de aderen, zijn papa hielp Axel bevrijden op het einde van de Tweede Wereldoorlog, hij leerde er zijn vrouw kennen en bleef.

Richard kwam in 1970 in Vlaanderen wonen en sloot aan bij Het Vliegend Wiel Evergem, een niet meer bestaande wielerclub. In Nederland kreeg hij als jongere de kansen die hij misschien verdiende maar op termijn vond hij dat niet zo erg want daardoor kon hij een vaste uitblinker worden in de nationale koersen, een lonend alternatief. Hij won er ruim drie dozijn van plus een meervoud aan dichte ereplaatsen. Als hij van de beslissende ontsnapping deel uitmaakte dan was het binnen of werd hij de lachende verliezer. Het legde hem geen windeieren.

Slechts twee van zijn tientallen overwinningen werden buiten Vlaanderen behaald: in Sint-Jansteen (Zeeland) in 1972 en de 12de rit van de Rapport Toer (Zuid-Afrika), waarnaar hij was uitgenodigd door Alan Van Heerden.

Op enkele locaties won hij tweemaal: Putte-Mechelen (1968 en 1973), Berlare (1969 en 1972), Knesselare (1970 en 1971), Baasrode (1976 en 1982) en bovenal sant in eigen Sint-Gillis-Waas (1974 en 1975).

 

Het waren niet allemaal maar wel vooral kermiskoersen. Misschien had hij ook kunnen scoren in de hoger gekwoteerde koersen, maar waarom zou hij dat? Hij wou vooral vaak winnen in de sprint, zijn krachtig wapen dat veel minder zou gerendeerd hebben op de internationale bühne.

In die sector won hij voor Caballero de inleidende ploegentijdrit van Paris-Nice 1970 met Leo Duyndam, Jacques Frijters, Daan Holst, Jan Krekels, Cees Rentmeester, Harry Steevens en Gerard Vianen.

Het jaar voordien begon hij met Pull Over Centrale - Novy aan de voorjaarse Vuelta. In de drie van de eerste vier ritten eindigde hij in de eerste vijf, in Badajoz werd hij tweede na de beter omringde Michael Wright (Bic). Al na de eerste week spoorde hij terug naar de heimat, waar het kermiscircuit op gang kwam en er voor hem veel meer te rapen viel. 

Richard behaalde vanaf 1968 vijftien opeenvolgende keren minstens één overwinning per seizoen.