We hebben Mathieu altijd très au serieux genomen maar kennelijk niet genoeg! En hem vooral nièt geloofd toen hij refereerde naar een opspélende rug om de wisselvalligheid van zijn prestaties uit te leggen. Mathieu wilde in Tokyo 2020 Olympisch kampioen mountainbike worden maar kwam er vreselijk ten val met een aanslepende rugblessure voor gevolg.
“Als de oorzaak van mijn rugprobleem niet was gevonden, dan was ik misschien vroegtijdig gestopt”, liet Matje weten aan het begin van een groot eindejaarsinterview in het Algemeen Dagblad.
Hij is niet gestopt en dat mochten we in 2023 in die mate ondervinden dat het epitheton ‘momentencoureur’ niet langer bij hem past. Hij oversteeg dat door een vaste waarde te worden en zelfs dé ééndagskeizer van 2023.
Wat volgt er vanaf 2024, het jaar waarin hij 29 jaar wordt op 19 januari. Zestien dagen later kan hij in Tabor al een zesde keer wereldkampioen veldrijden worden en dan komt het onaantastbaar gewaande record (7 stuks) van Eric De Vlaeminck wel heel scherp in beeld. Hij zal er wel niet initieel op uit zijn maar wanneer het ongedwongen voor het grijpen ligt en het brengt met zich dat je als jonge dertiger keizer Eric in 2025 cijfermatig kunt evenaren en in 2026 overtreffen, ...
Ook altijd gedacht dat de inmiddels 85-jarige Rolf Wolfshohl (D.) blijvend de coureur zou zijn die het veld en de weg het best combineerde, néén dat is nu al Mathieu, die ook op de weg zijn strooptocht zal voortzetten.
Na de aanhef in de Algarve lijkt hij de Strade Bianche, die hij in 2021 won, te skippen maar niet Milano-Sanremo, die hij in 2023 (dag op dag 61 jaar na zijn papie Raymond Poulidor) won en waarvan de Poggio hem met een parate rug ook flatteert.
Ook in Vlaanderen en in Roubaix is hij tuk op een herhaling terwijl hij in de voorafgaande Gent-Wevelgem nog niet dichter kwam dan de vierde plaats.
Wat na begin april volgt ligt nog niet vast en dat kan te maken hebben met een Olympische revanche, al verheelt hij niet dat het dragen van de regenboogtrui hem meer aanspreekt dan het bezitten van een Olympische medaille. Het één hoeft het ander evenwel niet uit te sluiten. En wat met de Tour waarin hij, indien het zich aandient, ook teamplayer wil zijn?
Jammer dat hij Liège-Bastogne-Liège en de Giro di Lombardia, waarin hij nochtans zesde respectievelijk tiende werd in 2020, wellicht niet meer zal rijden. Wout van Aert werd in La Cité Ardente derde in 2021 maar bleef keer op keer weg uit Il Lombardia. Jammer!
Mathieu van der Poel had het in bedoeld interview ook met maximaal respect over zijn concullega’s.
Wout van Aert is volgens hem de véélzijdigste maar Tadej Pogačar de allerbeste, zelfs al legde hij de Sloveen over de knie in Sanremo en op het WK maar nièt in de Ronde van Vlaanderen. Ook naast Wout, die in de E3 Harelbeke én van der Poel én Pogačar klopte maar een nog grotere overwinning behaalde met een tweede keer papa te worden, plaatst Mathieu maar al te graag een accolade.
“Als je ziet wat hij in de Tour van 2021 deed in de etappe over de Mont Ventoux! Er is op vandaag niemand die én een sprint én een tijdrit én die Ventoux-rit kan winnen.”
… en dus ook Pogačar niet, leid ik daar graag uit af.
Helaas zullen deze drie in 2024 minder met mekaar te maken krijgen dan in 2023: Wout skipt het Italiaanse voorjaar waar Tadej wel op afkomt ten koste van de Vlaamse lente. Mathieu zal hen daar in zijn fonkelende regenboogtrui missen. Hoe jammer is dat! Tadej zal Wout in aantal dagen vaker zien in de Giro en Mathieu hopelijk in de Tour maar die ontmoetingen zullen lang niet zo heftig zijn als in de grootste ééndagswedstrijden.
Een marteling voor de concurrentie,een zegen voor wielerliefhebber
BeantwoordenVerwijderen