Charel VAN HOUTTE

dé pionier van het veldrijden 

aan de kust, is overleden

 

Charel Van Houtte is dan toch niet meer, hij was al meerdere weken ernstig ziek maar zijn hart heeft pas vandaag begeven. Hij zou op 22 november 93 jaar zijn geworden. 

Charel liet in die moeilijke dagen herhaaldelijk horen hoe dankbaar was voor een geweldig leven. Vorig jaar trok hij nog met de familie nog naar de Mont Ventoux en terwijl hij daar bewonderend voor zich uitstaarde, liet hij zich ontvallen: 

“voer mij maar gauw naar beneden, ik sta hier te dicht bij den hemel, zie dat ze mij zien staan”

Hij, de filosoof van Stene, die al geruime tijd in Beernem woonde bij zijn dochter Dominique en zijn schoonzoon Rony De Vos.

Een levende legende, zeg wel, die ik voor het laatst zag op 31 juli tijdens de Johan Museeuw Classic in Gistel, waar hij zijn kleinzoon Seppe Vanthourenhout kwam aanmoedigen maar de dynamiek van de vorige keren was er niet meer bij, hij was dichter gekomen bij the point of no return maar hield het voor zich tot hij het niet meer verstoppen kon.

De vorige keren struinde hij op eigen houtje, zonder rollator, zonder wandelstok rond, gezellig koetend met iedereen die hem nog kende en dus ook al niet meer van de jongsten is, jaja!

“Ik loop ik hier nog altijd rond, ik versta dat niet, ik mankeer eigenlijk nièts.”

Inderdaad, Charel dreef als negentiger kennelijk nog altijd op de adrenaline van de sportman. Hij was dé pionier van het veldrijden aan de kust als een subtopper met af en toe met een uitschieter zoals in 1954 derde werd in het kampioenschap van België in Hombeek. Frans Feremans deed over de 35 km. bijna … twee uur. Runner up Roger (broer van René, de vader van Mario) De Clercq werd tweede op anderhalve minuut, Charel volgde als derde al op vijf minuten. Firmin Van Kerrebroeck, de kampioen van 1950 en 1952, werd pas vijfde op 6’30”. Zelfs dàt leverde voor Charel geen wk-selectie op en die zou er ook nooit komen. Dat stak nog altijd bij hem. Het werd enigszins goedgemaakt door zijn leerling wijlen Norbert Dedeckere, die in Praag 1972 zelfs wereldkampioen bij de liefhebbers.

Charel wist verdomd goed wat hij kon en nog beter wat hij niet kon. Maar als hij zijn dagje had dan kon hij zelfs de Middelkerkse Noordzeecross winnen zoals hij op 30 november 1963 effectief deed en de regérende Duitse wereldkampioen Rolf Wolfshohl (D.) ruim een minuut achter zich liet.

Charel deed én liet er alles voor. Tijdens de zomermaanden zag je hem, steeds met de brilmontuur niet achter maar boven de oren, opdraven in de kermiskoersen. Ik zag hem geregeld aan de slag in die van Gistel, waar hij dan van bij de start demarreerde en enkele ronden vèr voor de anderen uitreed. Hij had er meteen een ideale training opzitten en keerde met wat premiegewin uiteraard ook met de fiets terug naar Stene. 

De hypersnelle start en dito omlopen van nu zouden niet aan Charel besteed zijn geweest want in zijn tijd kwam hij als een diesel op gang en het duurde wel even eer hij op ideaal toerental kwam. Hoe meer er gelopen en geploeterd moest worden, hoe beter zijn fel toejuichte inhaalbeweging rendeerde.

Charel Vanhoutte is zijn intense affiniteit met het veldrijden nooit kwijtgeraakt. Rony De Vos is zijn schoonzoon en diens schoonzoon was Sven Vanthourenhout. Eeuwige verbondenheid, zeg wel.