Willy VANNITSEN 

en het heviger leven na(ast) de koers

 

Vandaag is het de 86ste geboortedag van Willy Vannitsen, die helaas al op zijn 66ste overleed. Twee jaar eerder werd hij door een hersenbloeding getroffen waarvan hij goed herstelde. Een kwalijke val half augustus 2001 werd hem wel fataal.

Willy was een godenkind. In het interessante boek ‘100 jaar wielrennen in Limburg’ van Herman Laitem lees ik hoe hij de magische Fausto Coppi adoreerde maar Jacques Anquetil de strafste van allemaal vond. Hij was inzake levensgeneugten de Vlaamse versie van de Normandiër aan wiens palmares als coureur hij niet kon tippen, wel aan dat van het algemene leven. Carpe diem … net als Anquetil heeft Vannitsen niet enkel ‘de dag’ geplukt. Willy was van Jeuk en had vrij geregeld te kampen met een welbepaalde vorm van …. jeuk.

Willy Vannitsen was een exceptioneel talent, dat bij de nieuwelingen in 1951 nagenoeg al zijn koersen won en uiteraard ook het kampioenschap van België in Verviers, waar hij de vijftien maanden oudere en ook jong (63) gestorven Frans Schoubben afhield. Willy was een jonge ‘Il Imbatido’. Weinigen ook die hem bij de liefhebbers wat in de weg konden leggen tot zijn Kempens equivalent opdoemde, de ruim één jaar oudere Rik Van Looy, die in datzelfde 1951 kampioen van België werd in Zingem en dat het jaar daarop in Brussel herhaalde. 

Ola pola, kirde Willy en inderdaad: de twee kregen vanaf 1953 met mekaar te maken, eerst in de Ronde van België (waarin Van Looy twee en Vannitsen een ritzege behaalde) en een maand later in de Ronde van Limburg, waarin Rik drie van de vijf ritten had gewonnen maar de eindzege verkwanselde omdat Willy te ostentatief in Riks wiel bleef tot die moegetergd afstapte. Een zekere Willem Vandebosch won in zijn plaats. Ziedaar het begin van een jarenlange rivaliteit binnen de koers maar vreemd genoeg niet daarbuiten waarin ze wel eens samen op strooptocht trokken. Door een speling van het lot kwamen ze in 1955 (Van Hauwaert - Maes Pils) en in 1956 (Faema - Guerra) voor hetzelfde team uit. 

Willy Vannitsen veranderde geregeld van uitvalsbasis. Zijn Italiaanse jaren (Ghigi 1958-1959 / Carpano 1960-1961) waren de beste. In 1965 ging een late droom in vervulling: deel uitmaken van het Ford France met zijn idool Jacques Anquetil voor wie hij zich gretig profileerde met een dagzege in Paris-Nice (uiteraard gewonnen door zijn kopman), vijfde in Milano-Sanremo, zesde in Gent-Wevelgem en binnen een korte week derde in zowel Paris-Roubaix als in de Ronde van Vlaanderen. 

Zo liederlijk als Vannitsen leefde, zo leidde Van Looy (met zijn Nini die als een kloek over hem waakte) een Spartaans bestaan. Dat heeft het verschil in palmares bepaald, al was dat van Willy toch ook niet niets. In de vijf monumentale klassiekers eindigde hij in de top tien: vierde in Milano-Sanremo 1956, vierde in de Ronde van Vlaanderen 1963 en 1965, derde in Paris-Roubaix 1965, tiende in Liège-Bastogne-Liège 1959 en tweede in de Giro di Lombardia 1959. Met meer toewijding had hij met Rik Van Looy, Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck een klavertje vier kunnen vormen als winnaar van de vijf momumenten. 

De grote ronden waren minder aan hem besteed. Hij zette viermaal aan in de Giro en evenveel keer in de Tour. Enkel in de Tour van 1962 haalde hij het einde nadat hij in Bayonne en in Montpellier won. In de Giro hield hij het bij één ritoverwinning in Varese 1958. Die kon voor twee tellen want het was de eerste rit die hem ook la maglia rosaopleverde. 

De mooiste van allemaal was wellicht La Flèche Wallonne in 1961 vòòr Jean Graczyk. Men omschreef hem ook wel eens als de lachende verliezer. Zou men daarmee gedoeld hebben op zijn tweede plaats na Frans Schoubben in Paris-Brussel 1959, na Rik Van Looy in de Giro di Lombardia 1959 en na Frans De Mulder in het kampioenschap van België 1960? 

Globaal behaalde hij bijna honderd overwinningen waarvan een kwart op de internationale kalender en vooral: de Ronde van Limburg 1957 en 1960, de Giro di Toscana 1958, de Tre Valle Varesini 1961, Milano-Vigola 1961, de G.P. van Dortmund 1961, de Scheldeprijs van Schoten 1965 … alsook dagzege(s) in de Ronde van België 1955, de Ronde van Nederland 1956 & 1965, Paris-Nice 1958(2)-1959-1963-1964 en in de Tour de Luxembourg 1962.

Willy won ook een respectabel aantal kermiskoersen die hij als Spielerei aanzag en waarna hij zijn fiets niet eens uit de koffer haalde. Uit luiheid én uit ... voorzorg want het was hem ooit overkomen dat hij in Gullegem arriveerde ... zonder fiets. Hij maakte van de nood een deugd, in zijn geval een kaartnamiddag! Nog leert de betrouwbare overlevering dat hij na een overwinning in Wingene 1959 dagenlang verbroederde met een charmant iemand van de gastvrije bevolking. Da’s pas ... nààstenliefde!

Zelfs op de piste kon Willy Vannitsen aardig uit de voeten. Hij won in 1957 de zesdaagse van Brussel (+ Rik Van Looy) en in 1961 die van Antwerpen (+ Rik Van Looy & Peter Post).

Willy haalde er lang niet alles uit, maar waarom zou hij? Het leven had plezantere kanten en toen hij in contact was gekomen met ene Emiel Van Cauter ontdekte hij een nieuwe, kortere en vooral minder lastige weg naar rijkdom, glitter en glamour. Miel had een imperium opgebouwd in caféspelen en Willy werd zijn copy past.

Emiel (de papa van de Oost-Vlaamse gouverneur Carina) Van Cauter was ook een uitstekend coureur die in Solingen 1954 wereldkampioen werd bij de liefhebbers, waarna hij op zijn elan doorging in de beroepscategorie: 4de in Liège-Bastogne-Liège, kampioen van België in Marche-en-Famenne, 4de in Paris-Tours, 11de in de Giro di Lombardia. Meteen had hij het beste al gehad. Zijn onvoltooide symfonie duurde nog korter dan die van Willy Vannitsen, zo ook zijn hevig algemeen leven dat al op zijn 43ste mysterieus eindigde in Bangkok.

Ik had het grote genoegen Willy Vannitsen een ultieme keer te ontmoeten in 1994 bij de voorstelling van Freddy Helssens Eddy Merckx Boys in een A.S.L.K.-huis in Wavre. Willy was de rust in persoon en vertoonde enkel enige opwinding toen ik de naam van Axel Merckx liet vallen. Willy hield van Axel als van een eigen zoon.