Zelfs voor Patrick LEFEVERE is niets zo evident als het lijkt

De kortste maand is nog niet om en Deceuninck-Quick.Step heeft reeds vijf zegestreepjes achter zijn naam.

Quick-Step heeft de kaap van 800 overwinningen inmiddels gerond. Het begon in 2000, 2001 en 2002 als cosponsor van Mapei, nam het voortouw vanaf 2003 en kreeg vanaf 2019 Deceuninck als voornaam. 

Wat een bofkont toch, die Patrick Lefevere?! Zij die er zo over denken, moesten eens (alles) weten. Zijn interview in Humo is in dat verband verhelderend, citaat:

“Ten laatste eind maart weet ik of mijn sponsors willen verlengen. Met Deceuninck heb ik een optie voor twee jaar extra. Lidl, Quick-Step, Specialized en Latexco willen doorgaan. Maar ik wil naar een hoger budget, want alle coureurs vragen meer. Dus moet ik alles weer heronderhandelen, terwijl sommige sponsors de coronacrisis gebruiken als argument om minder te betalen. Leuk hé?”

Patrick Lefevere wil het op zijn 66ste niet opnieuw meemaken dat hij voor maanden de hort op moet om zijn beoogd budget rond te krijgen. Hij wil, met het mooie verhaal van Remco Evenepoel als drijfveer, een perspectief op lange(re) termijn en in dat geval zal hij doorgaan zolang hij kan ademen.

Een lachertje is het dus niet want succes went nooit maar wil telkens hernieuwd worden.De volgende koers is keer op keer de belangrijkste. Bij nader inzien hing de triomf in de Omloop aan een zijden draadje. Alles zat tegen wat maar kon tegenzitten Yves Lampaert schoof uit. Goed dat de uitbollende Tim Declercq in de buurt was om hem terug te brengen. Zdenek Stybar viel letterlijk weg zodat Davide Ballerini ‘enkel nog’ Kasper Asgreen en Florian Sénéchal overhield om zijn spurtpad te effenen. Rijdt Alexander Kristoff niet lek dan is Davide Ballerini nog niet klaar met hem maar allicht wel want in een soortgelijke spurt in de Tour de la Provence hield hij Arnaud Démare vèr achter zich.

Bij een uitgebleven succes zou de namiddag exposure op slag bij verbleekt zijn: heel goed gereden maar nièt gewonnen. Het had de schuld van Julian Alaphilippe kunnen zijn. Zijn actie op de vermaledijde Berendries (waarop Laurent Jalabert zich in 1997 helemaal verslikte) was voortvarend en ondoordacht. Julian morst wel eens meer met slaagkansen, herinner je maar vorig jaar Liège-Bastogne-Liège (waarin hij zich na schuinspurten te vroeg oprichtte) en de Ronde van Vlaanderen (waarin hij door onoplettendheid vol op een verkeerd gepositioneerde motard knalde). Stelt Julian zijn aanval uit tot op de Geraardsbergse Vesten dan zijn de volgenden in geen velden te bespeuren.

Het is geen verwijt maar een vaststelling richting Julian Alaphilippe, de zaligste coureur van het huidige peloton. Zijn dartelende optocht moet Deceuninck en Quick-Step nogal verblijd hebben. Maar dat is gauw vergeten. Die precieuze sponsors denken vooral zakelijk en indien een volgend succes wat te lang uitblijft dan worden ze zenuwachtig. Patrick Lefevere wordt al decennialang in die rollercoaster meegesleurd maar: hoe dieper het dal, hoe hoger de top!