Driedaagse De Panne - Koksijde overleefde 

zijn geestelijke vader slechts anderhalf jaar 

maar werd een World Tour - manche

Dankbaar terugdenken aan 

Bernard VAN DE KERCKHOVE 

ook een merkwaardige coureur

 

Bernard Van de Kerckhove zou op 8 juli reeds 81 jaar zijn geworden maar overleed op 15 september 2015 nadat in december 2014 een ‘ongevaarlijke’ heelkundige ingreep op onherstelbare complicaties uitdraaide. 

Bernard was een Adonis op de fiets en ook daarna oogde hij veel jonger dan hij was en zò zal hij dus ook blijvend herinnerd worden.

KORTE MAAR FELLE RENNERSCARRIèRE

Bernard was in de jaren 60 van vorige eeuw een merkwaardige coureur. Hij zorgde vooral voor ophef door in de Tour twee eclatante dagzeges te behalen: in Vorst 1964 (vòòr Jean Stablinski en Gilbert Desmet) en in Roubaix 1965 (vòòr de aanstaande eindwinnaar Felice Gimondi). Beide successen werden opgelijst met enkele dagen gele trui

Bernard was hooguit tien jaar beroepsrenner maar reed wel voor vijf topploegen: Solo-Superia (1962-1965), Ford France (1966), Pelforth-Sauvage (1967 en 1968), Faema (1969) en Dreher (1970). 

Dat betekende dat hij het koersbed deelde met onder anderen Rik Van Steenbergen, Rik Van Looy, Jos Wouters, Eddy Merckx, Patrick Sercu, Jacques Anquetil, Jean Stablinski, Jan Janssen,...

Bernard kwam tweemaal dicht bij een klassieke zege, die tenslotte naar een ploegmaat ging. Zo werd hij tweede (na de jonge Noël De Pauw) in Gent-Wevelgem 1965 en (na good old Jean Stablinski) in de Amstel Gold Race 1966. Ook in de Vuelta van 1968 flirtte hij met een dagzege maar in Salou moest hij het afleggen tegen de explosievere finisher Michaël Wright.

KINESIST WERD VERTEGENWOORDIGER

Toch is de wielercarrière van Bernard Van de Kerckhove een onvoltooide symfonie omschrijven. Bernard is nooit een koersidioot geweest. 

- "Weinig versleten, goed verdiend en veel plezier gemaakt", knipoogde hij wanneer je hem daarmee confronteerde. 

Nanard had meer pijlen op zijn boog. Hij studeerde af als kinesist maar een leven tussen vier muren zinde hem niet en dus werd hij vertegenwoordiger voor de Limburgse meubelfirma Velda (ooit co-sponsor van de Flandria-wielerploeg). 

Bovenal was hij één van de créateur-fondateurs en de volhardende organisator van de Driedaagse van De Panne - Koksijde. Velen willen zijn koers praaien maar Bernard weerlegde dat met “over mijn lijk!”

Dat was letterlijk te nemen want na zijn verwijlen overleefde de Driedaagse nog slechts twee edities de tand des tijds.

SPRANKELENDE ERELIJST 

De erelijst van De Panne - Koksijde bulkt van de ronkende namen. Roger Rosiers werd in 1977 de lijsttrekker, vooral gevolgd door: Sean Kelly (1980), Gerrie Knetemann (1982), Bert Oosterbosch (1984), Jean-Luc Vandenbroucke (1985), Eric Vanderaerden (vier op een rij vanaf 1986, ook in 1993: hij behaalde ook 13 dagzeges), Michele Bartoli (1995, 1998 en 2000), Viatcheslav Ekimov(1996 en 2000), Johan Museeuw (1997), Peter Van Petegem (1999 en 2002), Stijn Devolder (2005), Alessandro Ballan (2007), Alexander Kristoff (2015) en Philippe Gilbert (2017).  

Voor elk van hen nam Bernard Van de Kerckhove trots de honneurs waar. Voor Van Petegem (1999), Ballan (2007), Kristoff (2015) en Gilbert (2017) was het de laatste generale repetitie én de perfecte opvoering.

 

Bernard Van de Kerckhove was een sterke persoonlijkheid die zelfs voor Rik Van Looy nièt week. Over de zelfverklaarde keizer had hij weinig goede woorden en slechte wenste hij er niet aan te verspillen. Die besteedde hij ook zo weinig mogelijk aan de belagers van zijn geesteskind. 

Bernard haalde postuum zijn slag thuis: zijn gedateerde driedaagse metamorfeerde tot een World Tour - manche en daar zou hij op termijn mee hebben kunnen leven, maar dat laatste was hem helaas niet gegund. 

Zoals velen onder ons zou hij thans dus blij zijn geweest met de meest geplaveide manche van de World Tour, vrijwel helemaal wars van hoogtemeters en mede daardoor het grote rendez-vous van de snelsten van het peloton met De Moeren als lakmoesproef.