MILANO-SANREMO
Milano-Sanremo werd volgens het hyperinteressante boek ‘Koningen van de Wielerklassiekers’ in het leven geroepen om het tanend toerisme aan de Riviera een implus te geven.
Het was tegelijk ook de aanhef der internationalisering van het Italiaanse ciclismo. Met de Fransman Lucien ‘Petit-Breton’ Mazan en de oerWest-Vlaming Cyrille Van Hauwaert, die de eerste twee edities naar zich toetrokken, lukte dat meer dan aardig.
Zeven van de eerste negen edities werden door een niet-Italiaan gewonnen maar dat veranderde meteen na de Eerste Wereldoorlog dankzij vooral Costante Girardengo, de eerste campionissimo die zijn erfenis doorgaf aan zijn poulain Gino Bartali, die viermaal won of één keer meer dan zijn opvolger Fausto Coppi.
Na de dubbelslag van Loretto Petrucci (1952 en 1953) kwam er een lelijke knik in het Italiaanse soeverenitei. De Azzuri werden er radeloos van en bedachten zelfs een coup de theatre om de allochtone hegemonie te doorbreken, enfin dat dachten ze want zelfs de Poggio kon er 17 jaar lang niet aan verhelpen.
De Primavera was als het ware gekolonialiseerd en smachtte naar een inheemse verlosser, die pas in 1970 opdoemde en die 19 maart tot D-day promoveerde. De notoire sprinter Michele Dancelli was niet de meest verwachte om al op de Capo Berta, op 50 km. van de via Roma, een gedurfde ontsnapping op te zetten met uitsluitend de kort voor hem uitrijdende motards van de RAI in zijn nabijheid. Die brachten hem amper in beeld zodat de fraude verdonkeremaand werd. Met de alziende ogen van meer camera’s zou dat nu niet meer lukken. Dancelli won met 1’39” voorsprong op Gerben Karstens en Eric Leman, die zich als sprinters op hun beurt kansloos uit het gesloten peloton hadden losgewerkt.
Italia was lang niet helemaal terug van weggeweest want in dat decennium zou het nog slechts één keer winnen met de regérende wereldkampioen Felice Gimondi die tijdens zijn raid op dezelfde faciliteiten mocht rekenen als Michele Dancelli vier jaar eerder. Hij won met zowat twee minuten voorsprong op Eric Leman en Roger De Vlaeminck.
Tussen Loretto Petrucci in 1953 en Giuseppe Saronni in 1983 hield ook Pierino Gavazzi in 1980 de Primavera binnen de landsgrenzen. Een one hit wonder mocht je hem evenwel niet noemen want hij won dat jaar ook Paris-Brussel, werd driemaal kampioen van Italië en behaalde 5 dagzeges in de Giro. Met Gavazzi waren ze alvast veel beter af dan een jaar later met de onooglijke Fransman Marc Gomez, die een marathonontsnapping van 290 km. rondde via een aanval op de Cipressa. En toch was ook de vermaledijde Fransman géén eendagsvlieg want hij werd het jaar daarop kampioen van Frankrijk en behaalde drie dagzeges in de Vuelta. Naar Italiaanse normen was hij een dissonant op de uitpuilende erelijst van hun Primavera.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten