Een godsgeschenk voor het tanende 

Amerikaanse wielrennen

 

Brandon McNULTY:

absolute topper in spe

 

 

Brandon McNulty behaalde in de pittige Trofeo Calvia (1.1) eind januari een fraaie (1’17”) voorsprongzege, al bijna drie jaar na een dag- en de eindzege in de Giro di Sicilia. Exact een maand later won hij met driekwart minuut voorsprong ook de Ardèche Classic. Hij werd (als junior wereldkampioen tijdrijden in Doha 2016, waar hij aan bijna 50 km./u. over de 29 km. 35” minder deed dan de Deen Mikkel Bjerg (die in die discipline als belofte een loepzuivere hattrick zou versieren) eerder verwacht in de tijdritten, waarvan hij er als contractrenner nog geen enkele won, al was hij er enkele keren heel kortbij.

In de openings(klim)tijdrit van het Baskenland 2021 bracht hij Primož Roglič in verlegenheid door bij het eerste tussenpunt 5” voorsprong te hebben die de Sloveen pas op de lastige slothelling in een boni van drie tellen kon omzetten.

Brandon was in Paris-Nice 2021 aan iets moois bezig. In de tijdrit van Gien werd hij 4de met slechts 3” meer dan Primož Roglič en ’s anderendaags slechts 21 meer in de lastige rit naar Chiroubles. Dat leverde een fraaie derde plaats op in de tussenstand die hij evenwel moest loslaten na een zware val die hem in het ziekenhuis van Grasse bracht.

In Paris-Nice 2022 viel hij opnieuw, dit keer in de nerveuze waaierrit, waarbij hij elf minuten verloor. Zijn teloorgegane klassement bood evenwel de mogelijkheid om twee dagen later mee te schuiven in de ontsnapping van de dag en in Saint-Sauveur-de-Montagut dagwinnaar te worden, liever dat dan een stille ereplaats in de klassering. 

Het is nog niet aan de orde of er in hem, behalve een momentencoureur, ook een klassementsrenner schuilt. Om daar achter te komen kan hij in de schaduw van Tadej Pogačar stelen met de ogen.

Tijdens de zomer van 2021 hielp hij zijn Sloveense kopman aan een tweede zege op rij in de Tour. In de Olympische wegrit van Tokyo reed hij in de aanval met Tadej Pogačar en Michael Woods. Wegens de landenformule mocht hij zijn dagdagelijkse kopman niet bijstaan, anders was de Sloveen na Tourwinnaar ook Olympisch kampioen geworden. Brandon sleepte een eigen zesde plaats in de wacht, net niet zo goed als de vierde plek van Taylor Phinney in Londen 2012. 

Brandon McNulty is een godsgeschenk voor het tanende Amerikaanse wielrennen in de verre nadagen van Andy Hampsten, Greg LeMond, Lance Armstrong en Chris Horner die als winnaars van minstens één grote ronde niet opgevolgd werden. Tadej Van Garderen was de laatste die daar een lovenswaardige poging toe deed maar tekortschoot. Nu is het dus aan de straks 24-jarige Amerikaan om beter te doen en eventueel aan te sluiten bij zijn illustere landgenoten, al weet ik nog niet of hij zich geroepen voelt als klassementsrenner.

McNulty staat na dit seizoen nog twee jaar onder contract bij UAE Team Emirates aan de zijde van Tadej Pogačar met wie hij dit jaar én de Tour én de Vuelta zou betwisten, als meesterhelper of zou het, gediend door de omstandigheden,al iets meer mogen zijn?