REMCO deed véél méér goed 

dan slecht in Tirreno-Adriatico

Néén, wat Remco op de voorlaatste dag van Tirreno-Adriatico bracht, was inderdaad niet goed. Hij moest op de eerste beklimming van de Monte Carpegna te vroeg de rol lossen en dat was allerminst ingecalculeerd. Hij plooide maar brak niet, hij vocht zelfs bewonderenswaardig terug na in plaats van het te laten lopen zoals de meesten in zijn plaats zouden gedaan hebben.

Néén, het was niet goed en zeker niet geprojecteerd op de achtergrond van zijn eigen verwachtingen: op het eindpodium staan! Niet slim om dat zichzelf op te leggen én (nòg érger) wereldkundig te maken. Hij moet dus serener worden in plaats van zichzelf zo kwetsbaar op te stellen.

Ik heb hem geen lessen te geven maar indien hij nu eens had gezegd dat hij op een dagzege mikte en hoopte op de eindtop 10. Die beide opties heeft hij trouwens tot op luttele seconden benaderd. In dat geval had verbazing het gehaald van teleurstelling. Dat moet zijn doelstelling worden voor de Itzulia Basque Country (begin april, helaas zonder tijdrit) en over twee maanden de Tour de Suisse. 

Tegen dan kent hij nòg béter zichzelf en heeft hij zich tussendoor ook mogen bewijzen in het Waals tweeluik. Ook daar doet hij er goed aan om de nodige omzichtigheid aan de dag te leggen inzake prognoses.

Bij deze kan ik mij helemaal vinden in de vier conclusies van Guy Van den Langenbergh, getuige ter plaatse, zo hoor je het ook eens van een ander.

1) het is te vroeg voor conclusies

2) Quick.Step-AlphaVinyl draait (nog) niet zoals we dat gewend zijn

3) het was niet allemaal slecht met Remco

4) Pogačar wordt een kwelduivel voor het leven (een ongenoegen dat Remco met velen zal delen).

'Dat het niet allemaal slecht was’ is een schromelijk understatement: Remco was in de tijdrit (à 53,922 km./u.) uitmuntend en zelfs 7” beter dan his majesty Tadej Pogačar, met wie hij gelijke tred hield op de twee punchy aankomsten bergop, maar niet op de eerste langere beklimming van de Monte Capegna, nochtans zijn terrein. Zijn inzinking was pijnlijk maar kortstondig want hij vermande zich, raapte er nog een respectabel op tijdens zijn beste bergaf ooit, wat wijst op een ijzersterk mentaal front.  

And remember: wij hebben het hier nog steeds over een prille 22-jarige, die (herhaling) wel moet ophouden met zichzelf verbaal in de eigen voet te schieten.