Mijn Vlaanderens mooiste,

de briljanten editie

 

E3 HARELBEKE

heeft het epitheton 

mo-nu-ment nièt nodig

 

De E3 Harelbeke is voor mij een mix van jeugdsentiment en actuele perfectie. Zoveel Bourgonische belévenissen destijds op gang getrokken door wijlen Nesten die in de publiekstent tot vermaak van velen stond te karikaturen. Rik was ook de gangmaker van de après-course, het verlengstuk van een volksfeest dat al in de voormiddag losbarstte. 

De wellicht meest beklijvende momentopname was 1 april 1978, de huwelijksdag van wijlen Pierre Lano, medesponsor van Freddy Maertens, die dankte met een overwinning en door de kersverse bruid Myriam Deryckere gefeteerd werd.

 

De grote koers van Harelbeke werd in 1958 gekerstend onder de naam Harelbeke-Antwerpen-Harelbeke. Het begroette de regional hero Armand Desmet als eerste winnaar. De Waregemnaar, die op het eindpodium van de drie grote ronden had kunnen staan, was een passende lijsttrekker.

Het begrip E3 had er op dat moment nog geen uitstaans mee maar was wel al een autosnelweg tussen Harelbeke en Antwerpen en dus achtte de organisatie het gepast om vanaf 1970 uit te pakken met ‘E3 Prijs Harelbeke’.

Rik Van Looy had dan al viermaal zijn welluidende naam neergepoot op de uitpuilende erelijst, hij was er zowat het vlaggenschip van. 

De tsunami van ronkende winnaarsnamen zette zich verder met Roger De Vlaeminck in 1971 (11 jaar later geklopt door Jan Bogaert!), Herman Vanspringel in 1974, Frans Verbeeck in 1975, Walter Planckaert in 1976, Didi Thurau in 1977, Freddy Maertens in 1978, Jan Raas (loepzuivere hattrick vanaf 1979), Eric Vanderaerden in 1986, Eddy Planckaert in 1987 en 1989, Guido Bontempi in 1988, Johan Museeuw in 1992 en 1998, Peter Van Petegem in 1999, Andrei Tchmil in 2001, Filippo Pozzato in 2009, Fabian Cancellara een bijna hattrick vanaf 2010, Peter Sagan in 2014, Geraint Thomas in 2015, Michal Kwiatkowski in 2016, Greg Van Avermaet in 2017, ….. 

Wat een pleiade die de portfolio van de monumenten naar de kroon steekt.

Evenwel géén Eddy Merckx noch Walter Godefroot, daar stak Hubert Hutsebaut een stokje voor op die voorzomerse zaterdag 25 maart 1972, waarover meer in een aparte bijdrage.

Weinigen die het voor mogelijk hielden dat ooit iemand de loepzuivere hattrick (plus één) van Rik Van Looy zou kunnen evenaren, laat staan overtreffen. Dat was dan zonder de waard - Tom Boonen gerekend, die vanaf 2004 zelfs een vierslager lukte en in 2012 (na twee opeenvolgende dichtste ereplaatsen) nog een vijfde keer won. Tom Boonen is de ontegensprekelijke “monsieur E3”.

De ‘grote koers’ van Harelbeke ondernam een gestage klim in de hierarchie van de ééndagskoersen (1.1 -> 1.HC -> 1.WT2). Indien de veel jongere Strade Bianche aanspraak maakt om het zesde monument te zijn, wat dan met de E3 Harelbeke met vier keer zoveel anciënniteit en een veel betere bezetting. Het heeft inmiddels het veel oudere Gent-Wevelgem onmiskenbaar bijgebeend. En foei zij die het in hun hoofd halen om de E3 Harelbeke te decimeren tot een mini - Ronde van Vlaanderen.

Deze organisatie blinkt uit in exposure en originaliteit maar bovenal draagt het de veiligheid torenhoog in het vaandel. Jacques Coussens en de zijnen hebben het sabbatjaar 2020 niet in onledigheid doorgebracht en verdienen daarom opnieuw een winnaar die naadloos aansluit bij de coryfeeën van de 64 vorige edities: titelverdediger Kasper Asgreen, Mads Pedersen, Matej Mohorič, Jasper Stuyven, Wout Van Aert, Dylan van Baarle, ….. maar het mag ook Sören Kragh Andersen, Stefan Küng, Gianni Moscon, Florian Sénéchal, Anthony Turgis… zijn. Wie alle voornoemden alsnog de zegepas afsnijdt, zal niet als een miscast worden begroet maar als een nieuwe ontdekking aan de Leieboorden. En dat er 50 jaar later een nieuwe Hutsebaut opdoemt, is hoogst onwaarschijnlijk.