Weinigen werden meer tekortgedaan als hij …

 

Freddy MAERTENS

de Multatuli van de koers 

wordt vandaag 70 jaar

 

 

Hij wordt er vandaag 70, het jongentje dat ik in 1967 wist beginnen in het Westhoekcriterium, waarin hij dat jaar de primus inter pares werd. 

Van dan af bleef hij jaar na jaar dominant, zelfs na elke overstap naar een hogere categorie. 

In juni 1969 had ik de bijzondere eer en het grote genoegen om over Freddy in Sport 69 de eerste grote nationale reportage te maken. Het werd een beklijvende ervaring.

Gilbert Pitten Maertens trakteerde zijn zoon op een Spartaanse opvoeding: vroeg opstaan, kranten ronddragen, helpen in de zaak en de overblijvende tijd benutten om te trainen of te koersen. Michel Pollentier werd zijn soulmate om zoveel mogelijk in het rood te trainen zodat de competitie er de zachte versie van was. Rusten, dat was voor luiaards, vroeg gaan slapen het devies. 

Ze eisten veel van mekaar, Pitten en Fretten. De vader arriveerde, niet door zijn schuld, eens te laat op een midweekkoers in Ichtegem, waar Freddy met de fiets naartoe gereden was. Freddy wachtte ongeduldig op de komst van zijn vader met verse koerskledij. Het bleef duren, de zoon werd ongeduldig en schold de vader uit. Het was een bangelijk tafereel. Freddy zette op de Keiberg zijn colère in adrenaline om en reed ze allemaal naar huis. Twee dagen later won hij in Zottegem op identieke wijze de Trofee Het Volk.

Freddy zegevierde in die koersen als drager van de Belgische kampioenentrui, die hij op 25 juli 1971 in Nandrin veroverd had. Dat had men van de 19-jarige neo-liefhebber nog niet verwacht. Zes weken later werd hij in Mendrisio ook vice-wereldkampioen, enkel voorafgegaan door de drie jaar oudere Fransman Régis Ovion.

DE BLOEDMOOIE MAERTENS-ZOMER VAN 1976

Een volgende mijlpaal werd neergepoot op 5 oktober 1972, de dag waarop Freddy in Zwevezele zijn allereerste profkoers won. Van dan af ging het razensnel. In 1976 was Freddy de allerbeste coureur van de hele wereld. Het epitheton wereldkampioen was zeker aan hem besteed, hij was de ware kampioen van de wereld die drie weken na de wegrit in Ostuni ook het officieuze WK tijdrijden, de G.P. des Nations (90 km.!), won met duizelingwekkende tijdsverschillen: Roy Schuiten (+1’58”), Joop Zoetemelk (+2’04”), Ferdi Bracke (+2’50”), Bernard Thévenet (+2’55”), 

Vooral Maertens’ debuut in de Tour tijdens de allermooiste zomer ooit was fe-no-me-naal: acht dagzeges, de definitieve groene trui en 8ste in het tijdklassement die 3de had kunnen zijn indien de omstandigheden nog ietsje meer hadden meegezeten.  

ITALIA RIEP HEM MAAR KREEG GEEN ANTWOORD

Zo’n hemels jaar zou hem niet meer te beurt vallen. Freddy had moeten ingaan op de lokroep van het beloofde wielerland Italia maar hij deed het niet omdat zijn vader Gilbert zakelijke banden had met Flandria waaraan ook Freddy zich gebonden achtte hoewel hij dat in feite niet was. 

Het zou hem decennia later nòg véél meer spijten dan toen. Indien Freddy zoals Roger De Vlaeminck (na 1971) van Flandria de vlucht vooruit had genomen naar Italië dan zou hij een kwalitatiever palmares en bovenal een kwalitatiever leven gehad hebben. Freddy Maertens had, inzake betere begeleiding, een Wout Van Aert avant-la-lettre kunnen zijn.

De rode loper werd niet onverdeeld uitgerold voor Freddy. Hij kwam ook zwaar in aanvaring met Eddy Merckx maar dat is allang bijgesteld. Eddy heeft zich enkele jaren geleden ontfermd over Freddy’s precaire gezond-heidstoestand en nog andere dingen rechtgezet. Ze lopen mekaars drempel niet plat maar het zijn stille vrienden. Eddy is één van de weinigen die nog eens naar Freddy belt om hem te vragen hoe het gaat met hem.

 

ALS EEN CITROEN UITGEPERST

In ‘De Zondag’ van vandaag poneert Jacques Sys dat Freddy zelfs tegen de inrichters van kermiskoersen geen neen kon zeggen Dat kon hij wel maar hij mocht niet van ‘het commando van Zedelgem’. Zo gebeurde het wel eens dat Freddy daags na een grote overwinning zijn opwachting moest maken in een kermiskoers op een locatie waar Flandria een verkooppunt had

Sys vermeldt ook dat Freddy in bepaald jaar op 210 koersdagen uitkwam. Dat zijn er bijna twee van de drie. Die roofbouw was niet vol te houden. Hij werd almaar vermoeider, vooral mentaal maar hij bleef een eyecatcher, zij het almaar meer omstreden.

In tijden van crisis doemde er ene meneer Sergooris op, een boekhouder van Flandria die als een kloek, pardon als een cipier over Freddy waakte. Ooit was ik voor Sport Extra op interview bij Freddy en die boekhouder was daar ‘toevallig’ ook. Eerst moest ik mijn vragen aan hem stellen die ze dan aangepast door Freddy liet beantwoorden en de antwoorden censureerde.

FREDDY'S VIER (!) VROUWEN

Freddy heeft aan de rollercoaster van zijn leven de essentie overgehouden en dat zijn in de eerste plaats zijn drie vrouwen: zijn echtgenote die ooit door Manu Adriaens als ‘Carine, een woord van Liefde’ omschreven werd, hun bloedmooie dochter Romy en hun lieve kleindochter Anna-Nina. Ik haal er nog een vierde dame bij: Annie Victor, de weduwe van Jean-Pierre Monseré, aan wie hij eigenlijk zijn drie andere vrouwen te danken heeft want Annie bracht Freddy en Carine samen. Met die vier vrouwen viert Freddy dit weekend op restaurant zijn 70ste verjaardag. Meer moet/mag dat voor hem niet zijn.

 

Multatuli Maertens? What’s in a name?! Multatuli betekent: ik heb veel geleden, maar hadden de meesten onder ons al door.