De onbetwistbare Mister Tour Down Under

Richie Porte met een knipoog 
naar Matthew Holmes

Richie Porte heeft dan toch geen zevende keer op een rij de dagzege behaald op Willunga Hill. Hij "verkeek" zich op de reeds 26-jarige unknown Brit Matthew Holmes, een ontdekking van performance coach Kevin De Weert, die hem weghaalde bij het continentale Madison-Genesis. Een zesde plaats in de Tour de Yorkshire (vijfde in 2017) en een vierde in de Olympische testrit in Tokio waren in 2019 Holmes’ enigste adelbriefjes. En toch zag Kevin meer dan wat in hem en liet hem naar Lotto-Soudal overkomen. Hij werd door zijn poulain in het gelijk gesteld in diens allereerste World Tour - manche, waarin hij bovendien niet onaardig 33ste op 2’39” werd in de eindstand. Na een langdurige inspanning met de vlucht van de dag werd Matt pas in de slotkilometer overruled door Richie Porte maar in plaats van ootmoedig het hoofd te buigen klampte hij verbeten aan, reed opnieuw weg van de eindwinnaar in spe en pakte de dagzege. Het had iets van een knipoog naar de kerel die als springplank naar zijn eindzege had gediend. Het roept de herinnering op aan Laurent Jalabert, die in 1995 op de Sierra Nevada Bert Dietz, de laatste vluchter, achterhaalde, niet overstak maar wenkte om als eerste door de finish te rijden. Net als Dietz bij Jalabert toen heeft Holmes bij Porte respect afgedwongen en met wie hij het eindpodium wilde delen. Mijn intuïtie zegt dat het voor Holmes bij deze one hit zal blijven. Twijfels dus of hij op de Waalse hoogtemeters Philippe Gilbert en/of Tim Wellens zal kunnen bijspringen en of hij in een grote ronde in aanmerking komt voor een dagzege. Hij mag mij altijd in het ongelijk stellen zoals hij zijn mentor Kevin in het gelijk stelde.

Richie Porte was, aan de vooravond van zijn 35ste Verjaardag, de koning te rijk met (na 2017) zijn tweede eindzege nadat hij in 2016, 2016, 2018 en 2019 telkens tweede werd zodat hij zonder voorbehoud tot Mister Tour Down Under mag worden uitgeroepen. Richie is meteen de afgetekende leider in de World Tour en dat zet de toon voor een zoveelste sprankelend seizoen. In mijn Naoorlogse Palmares Ranking klimt hij naar de top 180 en in de hierarchie van zijn land kopij na Cadel Evans, Phil Anderson, Robbie McEwen en Michael Matthews uit op de vijfde plaats. Hij is een late(re) roeping die pas op zijn 25ste ontbolsterde.