De satellietploeg van Deceuninck-Quick.Step …

Stefano Museeuw rijdt

in 2020 voor Team Monti

“Zoon Museeuw in opleidingsteam van Patrick Lefevere”, werd half september 2019 gemeld en het oversteeg het niveau van een fait divers.

Stefano is veel minder “de zoon van God” dan Axel Merckx en Thibau Nys dat was respectievelijk is. Neen, Stefano koesterde zich zoveel liever in de luwte zoals papa Johan het wenste.

Stefano MUSEEUW met in zijn spoor Aaron STOCKX.

Ik zag Stefano jaren geleden zijn debuut maken bij de aspiranten. Weinig knapen die mooier op een koersfiets zaten als hij, maar zijn resultaten waren niet navenant. Hij zocht zich naderhand een weg in het veldrijden, waar hij - in tegenstelling tot zijn papa veertig jaar geleden - weinig te zoeken had. Hij probeerde het dan maar meer voluit als wegrenner en leek bij het Tarteletto-Isorex van Peter Bauwens in een stroomversnelling te kunnen belanden. Toch niet en Stefano verdween helemaal uit beeld tot hij in de lente van 2019 plots terug van weggeweest was. In het kampioenschap van West-Vlaanderen in Pittem deed hij vele monden openvallen. In een hardnekkig betwiste koers maakte hij deel uit van de beslissende ontsnapping. Finaal moest hij, met eerstejaars Aaron Stockx, de rol lossen maar zelfs in die neergang toonde hij zich groots en stabiliseerde zijn achterstand op veertig seconden. Die prestatie zal bij Stefano zelf, bij zijn papa Johan, zijn grootoom Rik Devoogdt en nog meer anderen de smaak van de overwinning ontlokt hebben. Die effectieve zege liet amper vijf dagen op zich wachten. Hij zette in Vlamertinge de massaspurt helemaal naar zijn pedalen. Vooral Jochen Deweer en Maxime Farazijn waren nabije onbevoorrechte getuigen. Stefano’s treintje leek helemaal vertrokken. Weer moest er een “tòch niet” op volgen want Stefano hield het tijdens de aansluitende maanden bij sporadische regionale ereplaatsen, waarmee hij de interesse in zijn persoon niet bepaald aanwakkerde maar geen nood: achter de schermen was men geruststellend bezig voor hem en zie waartoe dat leidde.

Stefano Museeuw is in 2020 contractrenner bij Team Monti, de continentale satellietploeg van het Deceuninck-Quick.Step. De vandaag jarige eminence grise koos voor de Italiaanse formatie van manager Riccardo Magrini, die in 1983 zowel in de Giro als in de Tour een dagzege behaalde waarna hij in de anonimiteit terugviel. Zijn stichting huldigt de filosofie van Liquigas, een topteam van 2005 tot en met 2012. 

De sportieve leiding is in handen van Wladimir Belli, Mario Scirea  en Stefano Zanatta, die als renners subtoppers waren. Stefano Museeuw krijgt een dozijn andere (vooral Italiaanse) renners aan zijn zijde. Zij zullen in identieke outfit en op dezelfde Specialized fietsen rijden als Deceuninck-Quick.Step. Dat alleen al moet Stefano een boost van jewelste bezorgen met als wapenbroeders: de Italianen Emanuele AMADIO, Gabriele BENEDETTI, Tommaso BRAMATI, Luca COLNAGHI, Davide DAPPORTO, Jakob DORIGONI, Michele GAZZOLI, Federico GUZZO, Alessandro SANTAROMITA en verder Stefan BISSEGGER (Zwits., vanaf 1 augustus contractrenner bij Education First), Vojislav PERIC (Oekr.),  Mauro SCHMID (Zwits.), Javier SERRANO (Sp.) en Reuben THOMPSON (N.-Zeel.).

De opmars van Stefano Museeuw werd publiekelijk niet onverdeeld gunstig onthaald of wat had je anders verwacht? 

“Het is niet belangrijk wie je bent maar wie je kent”, oordelen sommigen zonder vel op de buik. Zij vergissen zich schromelijk. Papa Johan, zijn eerste én ultieme believer, zal Stefano liever tegen zichzelf beschermen dan hem in een uitzichtloos avontuur te storten. En dan is er ook nog Patrick Lefevere, die schijt heeft aan onbekwaam personeel. Zelfs zijn eigen zoon zou hij geen faciliteiten gunnen voor iets wat hij niet kan.

En last but not least is er Stefano zelf, die ook voldoende eergevoel zal hebben om deze unieke kans met beide handen te grijpen. Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat hij ooit van de World Tour deel zal uitmaken. Dat kun je al evenmin beweren van jongeren die met meer adelbrieven de stap naar de beroepscategorie zetten.