Giacomo Nizzolo is géén pipo!

Niet Sam Bennett noch Caleb Ewan maar wel Giacomo Nizzolo heeft de vijfde rit in Tour Down Under gewonnen. Men omschrijft het alsof de Italiaan de twee anderen verrast heeft, niet dus hij heeft ze, met dank aan de lastige beklimming op het einde, simpelweg op hun waarde geklopt!

Giacomo wordt volgende week 31 jaar. Hij is een subtopper die bijzonder goed ligt in een collectief, dat hem daarom graag aan persoonlijke overwinningen helpt en dat zijn er nogal wat en niet van de minste: dagzeges in de Bayern Rundfahrt 2011, de Tour de Wallonie 2012 & 2014, de Poitou-Charentes 2012, de Tour de Luxemburg 2012, de Tour de San Luis 2014, de Nobili Rubinetterie 2015, de Tour of Croatia 2016, de G.P. Kanton Aargau - Gippingen 2016, de Coppa Bernocchi 2016, de Giro del Piemonte 2016, de Tour of Abu Dhabi 2016, de Tour of Oman 2019, de Tour of Slovenië 2019 en de Vuelta a Burgos 2019. Eén en ander wordt overstegen door: de eindzege in de Tour de Wallonie 2012, een dagzege in de Eneco Tour 2012 en last but not least tweemaal op een rij (2015 & 2016) de paarse puntentrui van de Giro, een mooie compensatie voor de gemiste dagzege, die hij op de slotdag in 2016 leek behaald te hebben tot hij voor schuinspurten gedeclasseerd werd ten voordele van de Duitser Niklas Arndt. Zo blijft Giacomo op negen tweede, negen derde, vijf vierde en zes vijfde plaatsen staan.

De grote klassiekers zijn hem te hooggegrepen en zelfs in Gent-Wevelgem eindigde hij niet dichter dan de elfde plaats. Hij werd, als regérend kampioen van Italië, wel vijfde in het wereldkampioenschap in Doha 2016, nadat hij voor de derde keer op het podium stond in Hamburg. 2016 was zijn absoluut topjaar. Zowel in de Cycling Quotient Ranking als in ProCyclingStats kwam hij uit op een verbazende tiende (!) plaats.

Ook zijn dagzege in Tour Down Under smaakt bijzonder zoet voor hem en voor het veelgeplaagde Zuid-Afrikaanse Team Dimension Data, dat in 2019 amper zeven overwinningen behaalde en voortaan NTT Pro Cycling Team heet. Het betekent ook de puike rentree van de gerecycleerde Bjarne Riis, die in de media - en inzonderheid van de subjectieve Wim Vos - minder erbarmen genoot dan “Der Rudi” (Pevenage), die eergisteren in “de koers is van ons” met een volle bladzijde publiciteit werd bejegend. Deze overwinning is voor Riis klein bier in vergelijking met wat hij met Carlos Sastre (Tour de France 2008) en met Nick Nuyens (Ronde van Vlaanderen 2011) bereikte maar toch zal ook dit veel deugd doen als een toonzetter voor een sprankelend 2020.

En wat betreft Tour Down Under is er ook nog dit: de vermetele Zuid-Afrikaan Daryl Impey sprokkelde enkele bonificatieseconden waarmee hij de tussentijdse leider Richie Porte van zijn sokkel stootte en op weg lijkt naar een loepzuivere hattrick aan eindoverwinningen. Er is evenwel nog de slotdag die aankomt op  Willunga Hill, waar Porte zesmaal op een rij triomfeerde.