Hoe Michiel Nuytten zich vermande 
na een heikel begin

Michiel Nuytten reed nog niet mee met de aspiranten en hield het als nieuweling bij een kabbelende verkenning. De kloeke Ardooienaar leek een regionale coureur zoals er dertien in een dozijn zijn tot hij als neo-junior aan een opmerkelijk inhaalmanoeuvre begon.

Michiel Nuytten in de Trofee van Vlaanderen - Reningelst 2018 moeiteloos in het spoor
van de optrekkende Giovanni Laurent. Je kunt er zijn potentieel zo uit aflezen.

Een aanslepende ziektetoestand belette hem niet om al zijn derde koers van ruim honderd mededingers te winnen in Outrijve. De toon was meteen gezet voor een knalseizoen met een opmerkelijke presence in de betere koersen. Zelfs een negentiende plaats in de Ronde van Vlaanderen was meer dan een voetnoot en Michiel klom almaar hoger op de uitslagenladders. In De Haan scheerde hij het podium van een fel betwist kampioenschap van West-Vlaanderen. Michiel verkeerde in bloedvorm. Vier dagen later zette hij in Harelbeke een hoogstandje op met clubmaat Laurens Maes, met wie hij tachtig kilometer in de aanval reed om met een kleine voorsprong in diens spoor over de finishlijn te rijden. Ook Michiels tweede overwinning, op een verraderlijk golvend traject in Dikkebus, had een fraaie meerwaarde. 

Tijdens de vroege lente van 2019 viel Michiel in geen velden of wegen te bekennen. Goed dat hij Kachtem veertiende werd of men had zijn opsporingsbericht de wereld ingestuurd. Dat had een verklarende oorzaak: een onverkwikkelijk voorval waarbij hem een neusbreuk en een zware hersenschudding werd geslagen. Vooral dat laatste zinderde langdurig na waardoor hij pas begin juni kon hij hervatten. Zijn derde plaats in Iddergem had de smaak van de overwinning maar helaas niet de nasmaak want het duurde een kleine maand eer hij opnieuw scoorde met (na Romy De Tant) een tweede plaats in het goed golvende Brakel en aansluitend een tiende in Merelbeke (119 dln.!). Eindelijk vertrokken? Toch niet want Michiel herviel in zijn oud patroon en sommigen hadden het stilaan gehad met hem. Enkel hij kon zichzelf helpen en dat deed hij zowaar. Augustus werd dé maand van zijn jonge koersleven. Een negende plaats in Angreau-Honnelles, een manche in de Beker van België, opende hem de ogen: yes I can! Dat besef zette hij in adrenaline om. Tussen 20 en 28 augustus behaalde hij vier overwinningen, opgeleukt met een podium in Ingelmunster en bovenal een zevende eindplaats in de internationale Keizer van Pittem-Koksijde, die doorslaggevend was voor een precieuze stek bij EFC-L&R-Vulsteke.

Nu moet hij op de ingeslagen weg verder en, behalve bij Daniël Moenaert, ook eens te rade gaan bij Yves Lampaert, zijn trekkend voorbeeld, die als junior niet kon wat Michiel neerzette. Hij moet eens voor de spiegel staan en met zichzelf overleggen wat hij wil als coureur. Van zijn intrinsieke capaciteiten zal het niet afhangen, wel hoe hij ermee omgaat. Hij geeft ootmoedig toe dat hij meer een competitie- dan een trainingsbeest is. Daar zal hij als neo-belofte, onder het bewind van Michel Pollentier en Wim Feys, meer evenwicht moeten in brengen, niet om hen te plezieren maar voor zijn eigen bestwil. Want de groene trein, waarin hij nu mag plaatsnemen, stopt in elk station en laat er passagiers (die niet verder willen) uitstappen. Michiel moest eens weten hoeveel mensen in hem geloven. Hij moet zich overigens niet haasten, wel traag maar gestaag ontwikkelen tot de coureur die hij wil zijn en die zijn entourage in hem ziet. Schud die complexen van je af, verjaag je demonen, Michiel: je bent niet minder dan een ander en ook niet dikker, geen flyer maar een costaud.