Doping-overtreders zijn een uitstervend ras

De raakpunten van “het” verkeer en “de” koers

Niet zoveel decennia geleden waren “(zwaar) onder invloed en/of (véél) te snel rijden” schering en inslag. Wie toendertijd 130 per uur reed, behoorde tot de traagsten op de snelweg. Wie dat nu doet, wordt nog slechts sporadisch voorbijgestoken.

Men kan een parallel verhaal ophangen aangaande doping in het wielrennen.

Jawel, er zijn er nog steeds die “(zwaar) onder invloed en/of (véél) te snel rijden” en er zijn ook nog renners die zich aan doping wagen. Dat zal men er nooit 100% uit krijgen maar de pakkans smoort veel misbruiken in de kiem.

Elke betrapping is géén doffe nederlaag maar een … klinkende overwinning voor de sport én zijn bedrijvers.

Topsport, en inzonderheid slopende duursporten zoals wielrennen, kan men inderdaad niet bedrijven op bread and bitter. De toegelaten wetenschappelijke begeleiding reikt voldoende ondersteunende middelen aan. Bezie maar eens het verschil in recuperatie tussen een aankomende coureur vroeger en één van nu. De meesten ogen fris als een hoentje en de uitblinkers staan meteen een lucide interview toe.