Davide FORMOLO

rechterhand van Tadej Pogačar

Het had wat voeten in de aarde maar uiteindelijk mocht de 29-jarige maar jonger ogende Davide Formolo dan toch verlengen bij het UAE Team Emirates dat Pascal Ackermann, Joao Almeida, George Bennett en Marc Soler aan Rui Costa, Marc Hirschi, Rafal Majka, Tadej Pogacar en Matteo Trentin toevoegde. 

Eén en ander promoveert UAE Team Emirates op papier tot het sterkste (én dùùrste?) World Tour Team van 2022.

Daarin mocht Davide Formolo dus niet ontbreken, hij doormaakte een degelijk seizoen 2021, zij het zonder een overwinning. Zijn beste uitslag was een tweede plaats in de Tre Valli Varesini, waar hij in een spurt met twee geklopt werd door Alessandro De Marchi, die op zijn 35ste zijn beste seizoen ooit realiseerde. 

Formolo is een typisch Italiaanse coureur, die jaar na jaar van de Giro zijn hoofddoel maakt. Bij zijn debuut in 2015 met Cannondale-Garmin won hij meteen in La Spezia. Met een tiende plaats in 2017 en 2018 (ook 7 x top 10 in de daguitslag!) leek hem ook een rol als klassementsrenner weggelegd tot hij in 2019 naar de 14de plaats terugzakte. In 2020 ruilde hij de Giro in voor de dubbel Tour-Vuelta. In de Tour brak hij op de tiende dag een sleutelbeen zodat Tadej Pogacar zijn belangrijkste helper kwijt was. En in de Vuelta zette Davide niet meer aan omdat zijn vrouw moest bevallen. Dit jaar combineerde hij de Giro (15de) met de Tour, die hij dit keer wel kon fêteren met zijn triomferende kopman Tadej Pogacar.

Winnen is maar zelden aan Davide Formolo besteed maar als het gebeurt dan is het er boenk op. In 2019 won hij in Barcelona de afsluitende rit van Volta a Catalunya en werd exact drie maanden later kampioen van Italië. Op het podium in Compiano mocht hij neerkijken op (toen nog) runner up Sonny Colbrelli en Alberto Bettiol (die de Ronde van Vlaanderen had gewonnen). Formolo was (na Jakob Fuglsang) ook nog tweede geworden in Liège-Bastogne-Liège.  

Eén en ander leverde hem in 2020 een lucratieve overstap van Bora-Hansgrohe naar het UAE Team Emirates op en waarvoor hij opende met de dichtste ereplaats in de Strade Bianche, waarin hij enkel moest wijken voor de kwikzilveren Wout Van Aert. Dertien dagen later behaalde hij wel een dagzege in het Critérium du Dauphiné in Saint-Martin-de-Belleville na een vroege aanval die hij in zijn eentje doorzette op de col de la Madeleine.