Wordt hij de Vlaamse light versie van Beat BREU? 

 

Eli ISERBYT 

wil zich ook als wegrenner profileren

 

 

Met 8 overwinningen uit 12 veldritten en slechts één gemist podium is Eli Iserbyt de absolute vaandeldrager van het actuele veldrijden, weliswaar zonder de vermeende ‘grote drie’ Tom Pidcock, Wout Van Aert en Mathieu van der Poel die ten vroegste in december hun opwachting zouden maken.

Tegen dan heeft Eli zijn Europese titel allicht hernieuwd en zo zijn hegemonie in de uitslagen nog verstevigd. Dan kan hij totaal ontspannen naar het kampioenschap van België (op 9 januari 2022 in Middelkerke) en het wereldkampioenschap (op zondag 30 januari 2022 in het Amerikaanse Fayetteville) toeleven.

Op zijn 24ste wil hij nog openstaan voor vernieuwing en dan denkt hij, zoals Quinten Hermans een jaar geleden, aan een partiële switch naar de weg met initieel een deelname aan een grote ronde. 

Jurgen Mettepenningen, zijn broodheer, heeft oren naar die verzuchting, hij zal het eerder stimuleren dan ontmoedigen. Daarvoor moet hij zijn team Pauwels Sauzen - Bingoal upgraden naar het continentale niveau en daar is hij naar eigen zeggen al mee bezig, liever dat dan een uitleenbeurt. Het meest praktische is een cluster met de zusterploeg op de weg Bingoal - Pauwels Sauces - WB.

Eli kan het trouwens op de weg, hij kwam aardig uit de hoek in de Belgium Tour (18de) en maakte langdurig deel uit van de uitgebreide kopgroep op het BK in Waregem.

Je mag er geredelijkerwijs van uitgaan dat het Vlaamse werk hem minder zal liggen dan de hogere hoogtemeters die meer matchen met zijn lichtgewicht en zijn grote vermogen.

Toch zou ik hel niet bij voorbaat afschrijven voor het Vlaamse werk (een mix van kasseien en korte nijdige hellingen) als je beziet hoe hij op 1 november de Koppenberg meermaals met bravoure bedwong, wat hij zondag op de VAM-berg van het EK in Wijster allicht herhaalt.

 

Eli ISERBYT als jonge tiener aan het tijdrijden in de kleuren
van zijn ter ziele gegange moederclub, V.C. Zeemeeuw Oostende.

Eli begon trouwens als 13-jarige aspirant op de weg maar toen hij 12-jarige tussen de 13-jarigen in zijn eerste BK (in Aalst) meteen vierde werd had hij begrepen waar zijn meest nabije toekomst lag. In november 2010 werd hij in Leopoldsburg kampioen van België en tien maanden later eveneens in het montainbiken. Het terrein was zijn ding maar toch liet hij de weg niet helemaal los. Hij won in Buggenhout en leefde zich uit in de tijdritten (2de in het West-Vlaamse, 5de in het Vlaamse en 9de in het Belgische). In Stene, de thuishaven van zijn moederclub Zeemeeuw Oostende, hield hij op een blauwe sinksenmaandag gelijke tred met de anderhalf jaar oudere Jordi Warlop, één van ’s lands vijf besten. Ook tweedejaarsnieuweling hield hij de weg op een waakvlam met, behalve regionale dichte ereplaatsen, vooral een 18de plaats in de Ardennenkoers in Harzé. Als tweedejaarsjunior werkte hij op de weg zelfs een realtief copieuze kalender af, bekroond met twee regionale overwinningen en vierde plaatsen in de internationale Sint-Martinusprijs van Kontich (met geen volle minuut meer dan de Deense eindwinnaar Mikkel Honoré) en in de Omloop Het Nieuwsblad (in dezelfde tijd als de winnende Brent Van Moer). Als belofte werden zijn genoteerde uitslagen almaar schaarser en toch kun je stellen dat Eli Iserbyt als wegrenner nooit helemaal weg is geweest zoals bleek op het BK 2021 in Waregem.

Ik zie in Eli, althans op sportief vlak, nog altijd de potentiële Vlaamse versie van de ook gedrongen Zwitser Beat Breu maar diens volledige palmares als wegrenner copiëren, zal wel te hooggegrepen zijn. Als veldrijder was Breu een matige late roeping. Hij werd in eigen Zwitserland overruled door Albert Zweifel en Pascal Richard. Hij haalde enkel in Hägendorf 1988 het podium en werd 7de in 1986, 4de in 1989, 9de in 1990 en 6de in 1992. Als wegrenner had Breu veel meer betekenis. Hij werd in de Giro 8ste in 1981 en 1984. Bij die eerste gelegenheid won hij de 20ste rit. In de Tour kwam hij nog veel verder, inzonderheid bij zijn debuut in 1982: de zesde eindtijd en dagwinnaar op Pla d’Adet én l’Alpe d’Huez. Tijdens die bestjaren reed hij in de kleuren van Cilo-Aufina.

Zo vèr zal Eli Iserbyt nooit komen maar hij mag mij altijd verbazen.