Ilan VAN WILDER 

van de hel naar de hemel

 

Ilan Van Wilder (Opwijk) is eindelijk uit zijn lijden verlost, meer zelfs: hij belandde van de hel in de hemel met een lucratieve overstap naar Quick.Step - Alpha Vinyl in plaats van een passage in de rechtbank. Niemand die dat nog voor mogelijk hield want Patrick Lefevere zag enkel een opportuniteit indien de transmissie correct kon verlopen, uiteraard is ook hij hemels blij met deze precieuze last minute. De niet monsterachtige afkoopsom nam hij er niet ongaarne bij. 

Ilan past wonderbaarlijk in The Wolfpack, dat almaar meer en beter wil scoren in het tijdklassement van de grote ronden.

Hij is eindelijk bevrijd uit zijn lock out. In 2020 kwam hij aan amper 15 koersdagen, in 2021 aan dubbel zoveel. Daarvan zul je meer roesten dan bloeien en dat doemscenario dreigde zich in 2022 voort te zetten. 

Met een oceaan aan reserves en na een gretige winter zal hij in de rittenkoersen en in één grote ronde vooral kunnen opdraven aan de illustere zijde van onder anderen Julian Alaphilippe, Remco Evenepoel, Fausto Masnada, Mauri Vansevenant, …

 

Ilan was als tiener géén tafelspringer. Nadat hij de zwemsport op een respectabel niveau beoefende, schakelde hij als 14-jarige naar het wielrennen. 

2014 werd geen hoerajaar. In Wemmel, zijn tweede koers, viel hij nogal zwaar waarna het zes maanden wachten was op zijn eerste podium, derde (na Thibaut Ponsaerts en Tibo De Mesmaeker) in Hoegaarden. Het was wel betekenisvol dat hij zich in alle kampioenschappen kon plaatsen.

Als nieuweling zette hij mooie stappen, berkoond met de Vlaams-Brabantse titel in Hoeleden, waar hij een solo van dertig kilometer afrondde met een volle minuut voorsprong op Thibaut Ponsaerts en 100 seconden op de hoofdgroep, waarin Arne Marit de spurt voor de derde plaats won. Een zware val in Laplaigne verstoorde zijn opmars maar in Polleur maakte hij indruk en waar hij het jaar daarop (na Emerson Fontaine) tweede werd. 

Als tweedejaars stootte hij door naar de top met grensoverschrijdende tentakels, inzonderheid de Jugendtour Oststeiermark, waar hij op de hoogtemeters excelleerde, een bevestiging van wat hij al in Herbeumont, Polleur en Jemeppe had laten zien. Een negende plaats in het BK tijdrijden en bovenal een tweede (binnen dezelfde seconde als Luca De Meester) in Montenaken vervolledigde het fraaie plaatje. 

Ilan VAN WILDER als tiener in de kleuren van het Van Moer CT.

Als neo-junior trok hij zevenmijlslaarzen aan. Tijdrijden werd almaar belangrijker. Hij lag met Loran Cassaert in de balans voor een WK-selectie. Zijn zesde plaatsen in de tijdrit van de Course la Paix en in Axel waren daarin doorslaggevend. Ilan werd op het WK vijftiende maar bovenal beste éérstejaars (met 46” meer dan Thomas Pidcock). Ook als klassementsrenner verdiende hij strepen: 8ste in de Course de la Paix, 6de (en beste jongere) in Axel, 8ste in de Oberösterreich-Rundfahrt en 6de in Aubel-Thimister-Stavelot. Zonder een nogal zware valpartij zou hij de Classique des Alpes hebben gewonnen. Vallen en opstaan bleef er als een bebloede draad door lopen.  

Remco Evenepoel was er inmiddels bijgekomen en die walste als een tornado over alles en iedereen. Ilan werd in de beide Vlaams-Brabantse kampioenschappen, het BK en het EK tijdrijden tweede na zijn almaar meer illustere gouwgenoot. Ilan verbleekte er niet bij maar werkte zich sereen op tot the very best of the rest want zelfs als klassementsrenner bleef hij hoog scoren: 9de in de Course de la Paix, 2de (na de Noor Frederik Thomsen) in de Oberösterreich-Rundfahrt en (na Remco) in de Giro della Lunigiana. 

Ilan kwam als neo-belofte uitstekend terecht bij Lotto-Soudal u23 wat hij oplijstte met een recital van fraaie ereplaatsen, waarin de derde in de Tour de l’Avenir de kroon spande.

 

Hij was grof wild voor de talentscouts van de beroepscategorie maar Iwan Spekenbrink (Team Sunweb / DSM) leek de meest duurzame garanties te bieden. Ilan mocht zijn ongedwongen verkenningsronde van 2020 afsluiten in de Vuelta, die hij evenwel reeds al tijdens de zware openingsrit moest verlaten met een opspelende knie.

Toch begon hij in volle gemoedsrust aan het korte winterreces om helemaal klaar te zijn voor 2021 waarin hij geduldig opbouwde om in de Tour de Romandie een eerste keer voluit te gaan. In de proloog wurmde hij zich tussen wereldkampioen Filippo Ganna en Europees kampioen Stefan Küng. Jammer dat hij tijdens de verzopen koninginnenrit onderkoeld raakte zodat de top tien hem nog ontglipte. ’s Anderendaags kon hij dat wat bijstellen in de afsluitende tijdrit, waarin hij verbluffend vierde werd met slechts één tel meer dan eindwinnaar Geraint Thomas. Ilan maakte ook in het Critérium du Dauphiné een goede beurt, waarna hij vierde werd in het BK tijdrijden. Dat was halfweg juni, waarna zijn seizoen er eigenlijk al opzat.