Naast 22 zesdaagsen en 20 internationale medailles

 

Kenny DE KETELE

had òòk aanleg voor wegrenner

 

Maak hem nu aub baan-bondscoach

 

De 36-jarige Kenny De Ketele heeft afscheid genomen van het eerste segment van zijn professioneel leven: contractrenner van 2004 tot en met 2021! Hij deed dat in opperste schoonheid: met een 22ste overwinning in een zesdaagse, in ‘t Kuipke van Gent, zijn tweede thuis.

Kenny DE KETELE in 2013 naast de immer betreurde Kristof GODDAERT.

Kenny grossierde eerst in nationale titels, de allereerste titel werd op 23 september 2001 aan de Blaarmeersen behaald in de individuele achtervolging waarin hij het haalde van Gianni Meersman, die het jaar daarop haasje over deed met hem. 

Van dan af bolde het almaar sneller met Kenny. Als tweedejaarsjunior werd hij kampioen van België in de individuele en de ploegenachtervolging, de ploegsprint en de puntenkoers. Bovenal werd hij in de Europese puntenkoers van Moscou tweede na Wim Stroetinga (Ned.). 

Als belofte nam hij een nòg hogere vlucht. In de Europese madison hielden Michael Mørkøv en Alex Rasmussen hem en Steve Schets in 2005 van een loepzuivere hattrick in de ploegkoers. Met Steve won hij in 2006 zoals in 2004 met Iljo Keisse. 

Tussendoor verzamelde hij ruim 20 Belgische titels in de ‘open’ kampioenschappen aan de Blaarmeersen. Die waren te klein geworden voor hem. Het EK en het WK waren interessantere uitdagingen die hij cum laude waarmaakte.

In Melbourne 2012 werd hij met Gijs Van Hoecke wereldkampioen ploegkoers en in die discipline nog driemaal derde.

In de puntenkoers was het tweemaal ‘net niet’ (na Cameron Meyer in Hongkong 2017 en na sant in eigen land Benjamin Thomas in Roubaix 2021) en twee keer derde.

De Europese kampioenschappen leverden hem drie titels op in de ploegkoers (in Alkmaar 2008 en Apeldoorn 2011 met Iljo Keisse en Glasgow 2018 met Robbe Ghys) en twee achter de derny (Gent 2009 en Hannover 2015). In de EK’s werd hij ook nog vijfmaal tweede en tweemaal derde.

De zesdaagsen dan. Met zijn 22 overwinningen (exact een vierde van het aantal van recordhouder Patrick Sercu) haalt Kenny de top 30 in de desbetreffende allertijdse ranking. Met zijn 77 deelnames komt hij evenwel pas aan een derde van dat van Patrick Sercu (223), René Pijnen (233), Danny Clarke (234), … Iljo Keisse was in Gent aan zijn 82ste sixday toe. Etienne De Wilde totaliseerde er 182, waarvan hij er 38 won, tussen 1983 en 1999. Kurt Betschart was hondstrouw aan Bruno Risi, met wie hij er 37 won. Risi won nog 25 andere, waarvan 20 met Franco Marvulli. Bruno, die ook zes keer wereldkampioen werd (4x in de puntenkoers en 2x in de madison) was volgens de verhouding tussen het aantal deelnames en het aantal overwinningen, misschien de meest efficiënte zesdaagsenrenner ooit.

Iljo Keisse, in de top 20, en Kenny De Ketele, in de top 30, zouden met meer deelnames dan 82 respectievelijk 77 in de allertijdse ranking hoger zijn geklommen.

Kenny behaalde de meeste van zijn 22 overwinningen in Gent (5) en de misschien al vergeten Moreno De Pauw was op de ovalen inzake winnen (8x) zijn meest duurzame partner.

 

Wat bij dit alles vergeten wordt, is dat er in Kenny De Ketele ook een degelijke wegrenner schuilging. Hij had er zeker de aanleg voor: 9 overwinningen als nieuweling (plus ereplaatsen in de Ardennenkoersen van Harzé en Jemelle), 6 als junior en 4 als belofte werden zijn deel. Als tweedejaarsjunior werd hij in 2003 zowel in de Trofee der Vlaamse Ardennen (na de Zuid-Afrikaan Raynold Smith) als in de Ronde van Vlaanderen (na Erwin Roemans) tweede. Als tweedejaarsbelofte werd hij (na Thomas Berkhout) tweede in de Ronde van Vlaams-Brabant. Die drie ééndagsvliegen lieten daarna nog amper van zich horen, dat moet hun moment suprême geweest zijn, waarnaar ze op een dag als gisteren graag nog eens graag  zullen gerefereerd hebben.

Zelfs voor tijdrijden haalde Kenny de neus niet op. Zo werd hij in het BK tijdrijden vijfde in 2004 en (als kampioen van Oost-Vlaanderen) negende in 2006 en achtste in de Tryptique des Barrages. 

Als contractrenner zette hij zijn aktiviteiten als wegrenner op een lager pitje.

Kenny De Ketele steekt het niet onder stoelen of banken dat hij graag bondscoach voor de baan zou worden. De Nederlander Peter Pieters werd na elf seizoenen bedankt voor bewezen diensten en is nog niet vervangen. Indien Belgian Cycling deze opportuniteit (zoals 20 jaar geleden met Etienne De Wilde) onbenut laat dan zal dat niet aan de capaciteiten maar wel aan de sterke persoonlijkheid van deze coryfee liggen. Het lijkt mij een evidentie dat kortelings verkondigd wordt dat Kenny De Ketele als de nieuwe nationale bondscoach van de baan werd aangesteld. Duimen maar!