Titelverzamelaar won 50 jaar geleden 

de Ronde van Vlaanderen

 

Het dramatisch parcours 

van Evert DOLMAN

 

Zo euforisch als het begon, zo dramatisch eindigde het 

 

 

Hij werd (aan de zijde van de 22-jarigen Gerben Karstens, Jan Pieterseen Bart Zoet) in Tokio 1964 al op zijn 18de Olympisch kampioen 100 km. ploegentijdrit. Zo’n ultra marathoninspanning was roekeloze roofbouw waarvoor zijn ontwikkelend lichaam nog niet klaar was. Hoe konden ze hem dat aandoen in plaats van hem te beschermen?

Twee jaar later werd hij, tussen twee Nederlandse titels door, wereldkampioen bij de amateurs en vijf jaar later won hij de Ronde van Vlaanderen. 

 

Begrippen als wekamine, amfetamine en geknoei met urinestalen leken onlosmakelijk met hem verbonden. Zijn Nederlandse titel in 1965 kon hij nog met een doktersvoorschrift vrijwaren maar niet die van 1967 wegens fraude bij de medische controle.

Het overkwam hem als de regérende wereldkampioen van de Nürburgring 1966, waar hij het haalde van zijn Britse medevluchter Leslie West, met wie hij 40” was weggereden van de eerste acht achtervolgers onder wie Gösta Petterson, Willy Van Neste en Ole Ritter. Evert had het loodzware parcours als een vakidioot maanden tevoren ingeoefend. Niets was hem teveel om te verwerven wat hij wilde.

 

Evert Dolman ging in 1967 als neoprof bij Televizier vol op zijn elan door met een dagzege in de Vuelta in Benidorm, waar hij er de aanstaande eindwinnaar Jan Janssen (en die hij in 1968 de Tour hielp winnen) onder hield. Evert werd 2,5 maanden later kampioen van Nederland in Beek, waar hij de toenmalige klassiekerskoning Jo de Roo van de titel hield. Die titel zou hij het jaar daarop verlengen (opnieuw) in Beek, waar hij het haalde van de aanstaande wereldkampioen Harm Ottenbros.

En dat was het wat Evert tijdens zijn roaring sixties voor mekaar bracht. Op zijn 24ste leek hij al afgeschreven tot de 55ste Ronde van Vlaanderen eraan kwam, een slappe editie waarin Eddy Merckx de forcing niet kon voeren en dan maar vanuit defense de andere favorieten neutraliseerde. Evert Dolman en veertien andere outsiders maakten daar handig gebruik van. Ook de tweede, Frans Kerremans, was een weinig gevierde. Het was Everts ultieme kunstje want eind 1972 was hij al geen renner meer, hij moest nog 27 jaar worden. 

Hij werd gedemoniseerd als een tricheur, een verwerpelijk personage. Hij was evenwel lang niet de enige die er een medicinaal traject op nahield en wanneer hij dat openbaarde, werd hij nog meer in de ban geslagen als de verbreker van de omerta. Al die commotie deed hem geen goed en net als coureur zong hij het ook in het algemene leven niet lang uit. Hij overleed al op 12 mei 1993 enkele maanden na zijn 47ste verjaardag. In hetiskoers.nl achterhaal ik dat hij overleed aan de ziekte van Pick, een hersenaandoening die hem in zijn laatste levensjaren in een verpleeghuis voor jongdementie deed belanden.

Als renner af had hij in de sportwereld niet stilgezeten. Hij hielp zijn veel jongere partner Sisi aan de wereldtitel en een dubbele Europese  in het … powerliften. Ook dat werd bij de publieke op gemengde gevoelens onthaald.