Hij zou vandaag 101 jaar zijn geworden …

 

Albert DE KIMPE:

gereputeerde meesterfixer

 

Lomme Driessens wordt aanzien als de meest flamboyante ploegleider uit de wielergeschiedenis maar Albert ‘Berten’ De Kimpe hoeft nauwelijks onder te doen. Hij had evenwel niet zoveel grote kampioenen onder zijn hoede en kon dus niet à la Lomme beweren dat hij àlle koersen gewonnen heeft maar vanuit zijn underdogpositie werd hij toch legendarisch.

Berten De Kimpe zou vandaag 101 jaar zijn geworden maar overleed vijf dagen vòòr zijn 79ste verjaardag. Hij zal dus enkel bij de 50-plussers een belletje doen rinkelen.

 

Berten bestond het om in 1963 ‘zijne keizerlijke hoogheid’ Rik Van Looy op het WK in Ronse van zijn sokkel te stoten. Dat was ontegensprekelijk zijn chef-d’oeuvre al was de putsch die hij drie jaar eerder in de Vuelta had opgezet eigenlijk nog gênanter. Armand Desmet had gewonnen spel maar Berten had het meer voor Frans De Mulder, die dichter in zijn buurt (Machelen-aan-de-Leie) woonde. Ziedaar De Kimpe’s strafste stoten die omkaderd worden door nog meer calamiteiten à straffe voorvallen.

De zoon van Adolphe, de créateur-fondateur van de fietsenfabriek Groene Leeuw, koerste heel even bij de nieuwelingen maar schakelde snel over naar het voetbal en speelde opeenvolgend voor La Gantoise, R.C. Tournai, U.S. Centre en vooral Cercle Brugge, waar hij een uitstekend midvoor was die tijdens het seizoen 1942-’43 in de topschuttersstand leidde met 19 doelpunten in 16 matchen tot hij na het scoren van een hattrick door de doelman van Racing Brussel getorpedeerd werd en zo zwaar geraakt werd aan de meniscus dat hij al op zijn 22ste verloren was voor het voetbal. 

Van lieverlede werd hij dan maar meteen na de oorlog ploegleider van het vaderlijke wielerteam, het begin van een decennialange aanwezigheid in de marge van het peloton. Om zijn plaatje te vervolledigen begaf hij zich ook naar de hippodrooms, waar hij een eigen stal had tot zijn paarden op doping werden betrapt en moesten verder draven op naam van zijn vrouw Margriet Coppens. Dààr kwam hij dus (nòg) zwaarder in opspraak dan in het wielrennen. 

 

Kimpe’s praktijken werden ook gelinkt aan zijn coureurs maar nooit bewezen. Tien jaar langer dan met Benoni Beheyt maakte hij goede sier met een andere wereldkampioen, Claude Criquielion, die weliswaar niet voor Groene Leeuw heeft gereden.

Behalve met de reeds vermelde topics met Frans De Mulder en Benoni Beheyt behaalde Berten met zijn ‘groene jongentjes’ nog meer grote overwinningen met:

• Noël Foré: Gent-Wevelgem 1958, Paris-Roubaix 1959

• Arthur De Cabooter: Ronde van Vlaanderen 1960

• Frans De Mulder: kampioenschap van België 1960

• Hans Junkermann: Tour de Suisse 1962

• Benoni Beheyt: Gent-Wevelgem 1963

• Gilbert Desmet: La Flèche Wallonne 1964

Toen de Tour vanaf 1962 met merkenploegen werd betwist, was hij er tijdens de vier laatste jaren van Groene Leeuw telkens bij en hij behaalde vier precieuze dagoverwinningen:

• Willy Vannitsen: Bordeaux-Bayonne 1962

• Eddy Pauwels: Bayonne-Pau 1962, Paris-Epernay 1963

• Benoni Beheyt: Orléans-Versailles 1964.

Ook in de Vuelta waren De Kimpe’s discipelen goed aan zet, inzonderheid in 1960 met de eindzege van Frans De Mulder, de tweede plaats van Armand Desmet, de zege op punten van Arthur De Cabooter en zeven dagzeges. 

 

Als buitenstaander zou je  Bèrke de communie gegeven hebben zonder eerst de biecht af te nemen, zo innemend was hij. Op de dag van een ploegvoorstelling van Hitachi in het Beaulieucenter in Waregem had het overvloedig gesneeuwd. Hij verontschuldigde zich voor de gladde wegen en bedankte iedereen die er toch naartoe was gekomen.