Was JEMPI nòg 

béter dan Roger?

 

Misschien of … niet overdrijven hé?!

 

Afgelopen weekend kwamen ‘Het Nieuwsblad’ en ‘Sporza’ uitvoerig terug op Jean-Pierre Monseré, een halve eeuw nadat hij ons smartelijk ontviel. In beide weergaves valt het op hoe gerept wordt over het sluimerend conflict tussen de twee koningskinderen. 

Ik benijdde hun vrijheid! Terwijl ik ‘gevangen’ zat in het ‘Hoger Polytechnisch Instituut’ nabij de Groene Poorte in Brugge toen in de vooravond van 25 april 1968 de liefhebberskoers van Sint-Michiels passeerde. Ik zag Roger en Jempi in het midden van het 100-koppige peloton dollen en grollen. Maar wie bleek achteraf te hebben gewonnen? Jempi! En wie werd de lachende twééde? Juist!

Roger steekt postuum de meest uit de kluiten gewassen loftrompet over Jempi. Hij laat Sporza zelfs titelen “Hij was beter dan ik!”. Meent hij dat of zegt hij dat uit schuldgevoel voor wat er de laatste maanden fout was gelopen tussen hen?

‘Nòg beter dan Roger’ is niet totaal uitgesloten maar in dat geval bengelt Monseré tussen Merckx en De Vlaeminck in de hierarchie van de ééndagswedstrijden. Wat wel vaststaat is dat Roger en Jempi mekaar nòg béter zouden gemaakt hebben dan ze al waren, op voorwaarde dat ze in een apart team als partners in crime zouden gekoerst hebben in plaats van, samen bij Flandria, als frère-ennemis. Ze zouden wel mekaars palmares gereduceerd hebben en ook dat van … Eddy Merckx. 

Er toch even aan herinneren dat het palmares van Roger De Vlaeminck in de ééndagskoersen dat van Eddy Merckx het dichtst benaderde, hij werd samen met hem en Rik Van Looy de enige die de vijf monumentale klassiekers minstens één keer won: Milano-Sanremo (1973, 1978 en 1979), de Ronde van Vlaanderen 1977, Paris-Roubaix (1972, 1974, 1975 en 1977), Liège-Bastogne-Liège 1970, de Giro di Lombardia (1974 en 1976). Hij werd weliswaar géén wereldkampioen. Roger won ook de meeste topkoersen net daaronder maar niet Gent-Wevelgem (viermaal tweede) noch Paris-Tours.

Italië was zijn vaderland als coureur. Behalve driemaal Il Primavera en twee keer Il Lombardia won hij zesmaal op een rij Tirreno-Adriatico. Ook op de Giro zette hij een loodzware voetafdruk neer: viermaal top tien in het tijdklassement en 22 dagzeges. In zijn bestjaar 1975 werd hij na zeven (!) dagzeges zelfs vierde en aansluitend reed hij een een nòg straffere Tour de Suisse, die hij op zijn palmares bijschreef nadat hij Merckx op de slotdag driemaal (!) klopte: in de korte voormiddagrit, in de klimtijdrit en in het eindklassement. Eddy kloppen was Rogers hoogste goed.

Waarom ik uitgerekend vandaag het uitpuilende palmares van Roger De Vlaeminck memoreer? Omdat Jean-Pierre Monseré qua intrinsiek talent niet voor hem moest onderdoen, misschien wel integendeel. Jempi was ook slimmer in de omgang, haalde zich zo weinig vijanden op de hals en werd dankzij die diplomatie alsnog geselecteerd voor het wereldkampioenschap in Leicester. Against all odds want in de Belgische Wielrijdersbond hadden nogal wat conservatieven daar bezwaar tegen.

Nog een verschil: Jempi zou voor de Tour de neus nièt opgehaald hebben zoals Roger wel deed. 

Je kunt de dualiteit tussen Roger en Jempi meer dan een beetje vergelijken met de actuele tussen Wout Van Aert en Mathieu van der Poel. Op korte tijd metamorfeerden ze van frère-ennemis naar partners in crime zoals hun voorlopers een halve eeuw geleden ook wel zouden gedaan hebben.

Tenslotte is er nog dit: aangezien Erik en Roger op maandag 15 maart 1971 met de auto van Jean-Pierre naar Retie waren gereden moesten ze zonder hem de terugreis doen om thuis te geraken en om zijn wagen terug te brengen. Kunt u zich zo’n terugrit voorstellen?