Dirk VERMEERSCH

overleden

 

 

Op 25 mei 2019 namen we al geografisch afscheid van Dirk Vermeersch die toen naar Tessenderlo-Schoot uitweek om dichter bij zijn zoon Jurgen (woonachtig in Deurne-Diest) te zijn. Dat bleek geen goed idee want Dirk kon er niet aarden en keerde met hangende pootjes naar zijn roots terug. Was het enkel maar dat geweest. Veel erger was dat hij op 13 december 2020 een trombose kreeg en alle levenskwaliteit verloor. Het moet helaas een verlossing zijn geweest dat hij zaterdagnamiddag na een langdurige lijdensweg overleed. Hij werd amper 65 jaar.

 

Foto Frans KIMPE

Ik leerde Dirk een halve eeuw geleden kennen als ‘a new kid in cycling town’  ter Zandstraat in Sint-Andries-Brugge. 

Dirk, toen al een eigengereid baaske, die enkel naar zijn hardwerkende (eigen schildersbedrijf) papa Achiel luisterde tot die helaas nòg jonger dan Dirk (al op zijn 59ste) overleed. 

Dirk koerste nièt in de kleuren van het in die tijd florerende Brugse Velosport maar voor de … Duinensprinters Breduinia. 

“Den Brugschen kwam te laat, ik had mijn woord al gegeven aan iemand van Bredene en daar hield ik mij aan”, verduidelijkte Dirk.

HET STRAFFE BOUWJAAR 1956

Dirk Vermeersch leefde als koersende tiener op een wolk. Als nieuweling behaalde hij 17 overwinningen en stak hij in Jambes 1972 een gretige hand uit naar de nationale driekleur.

“De aankomst lag op een steile helling, die door Hendrik Devos benut werd om zich uit de voeten te maken”, herinnert Dirk zich. “Hij had nog maar één keer gewonnen want hij spurtte als een strijkijzer maar op 9 juli 1972 vloog hij, ondanks een vroege val, de steile puist naar de aankomst op als geen ander en won onbedreigd.”

Jean-Philippe Vandenbrande won de spurt voor de tweede plaats vòòr veldrijder Christian Dumont, Dirk Vermeersch en Patrick (Hendriks jongere broer) Devos.

 “Het was een bijzonder sterke lichting”, specifieert Dirk. “Ik behaalde 17 overwinningen, waarmee je nu fluitend de nationale zegekoning wordt. Dat jaar wonnen er evenwel acht nieuwelingen nòg vaker met de één jaar oudere Eddy Schepers als uiteindelijke lijstaanvoerder met 30 successen.” 

Het bouwjaar 1956 telde nog meer ronkende namen, vooral Fons De Wolf en Daniël Willems (die in september 2016 uit het leven stapte).

DRIEBERGENPRIJS STASEGEM 1978

“Dat ik laatstgenoemde klopte in de Driebergenprijs van 1978 is mijn mooiste herinnering en was het opstapje naar de beroepscategorie”, vertelde Dirk mij. “Bij Carlos-Galli in 1979 en bij Eurobouw - Cambio Rino in 1980 was het evenwel geen vetpot. Ik kon mij nauwelijks opladen en deed zelfs geen moeite om geselecteerd te worden voor de Giro d’Italia van 1979. Ik was er gewoon niet klaar voor, van onze bescheiden ploeg had enkel Willem Thomas daar wat te zoeken.”

“Ik was inmiddels al vòòr mijn 18de getrouwd met de 16-jarige Claudine Flockman. Velen staken er de draak mee maar wij bleven, in tegenstelling tot zoveel anderen, samen. Wie laatst lacht,… juist!”

MEESTERLIJKE HUISSCHILDER

Dirk Vermeersch zong het dan ook niet al te lang uit als beroepsrenner met een minimaal contract.

Hij had andere pijlen op de boog en vooral vaardige handen. Bij ontstentenis van zijn veel te vroeg overleden vader startte hij een eigen schildersbedrijf op en het werd een succesverhaal. 

Zijn zoon Jurgen (°1 februari 1975) koerste ook in een lonender tijdvak (Collstrop 1997, Palmans 1998-2000 en Landbouwkrediet 2001-2002) had nòg meer talent dan zijn papa en was derhalve supergemotiveerd om er alles voor te doen. Hij was aardig op weg maar moest na 2002 afhaken als contractrenner omwille van een goedaardige tumor in de hypofese, die het verdere bedrijven van topsport uitsloot.

DE SPRAAKMAKENDE NADAGEN VAN JURGEN 2.0

Koersbloed kruipt waar het niet gaan kan en dus nam Jurgen meteen de draad herop als elite zonder contract om zeven jaar na bij de beloften in Tielt 1997 kampioen van België te worden bij de eliten zonder contract in Momignies. Het was de meest precieuze van zowat 70 overwinningen. Hij vloerde er Nico Kuypers en daarvoor moest je van uitstekende huize zijn. Jurgen was dat dus want hij werd zowel in 2003 als in 2004 kampioen van West-Vlaanderen en winnaar van de Vlaamse Pijl - Harelbeke en in 2004 van Zellik-Galmaarden en van de Memorial Danny Jonckheere in Oudenburg. Het niet kunnen verlengen van zijn West-Vlaamse en van zijn Belgische titel in 2005 maakte hij in Vilvoorde enigszins goed met winst in het hardnekkig betwiste kampioenschap van Vlaanderen. Na 2006 gooide hij, moegestreden tegen nog andere demonen, de handdoek.

Aan Dirk en Jurgen kan, door tegenzittende omstandigheden, een duurzame contractrenner à la Timothy Dupont zijn voorbijgegaan.

 

Dirk hield zich als ex-renner graag op in de buurt van de bookmakers voor een bescheiden gokje op de koersen voor eliten zonder contract en beloften. En hij had er een neus voor, won geregeld mààr … ‘I was a player not a gambler’, knipoogde hij telkens. Reeds als coureur kon hij de koers goed lezen en blijkbaar ook als geamuseerd toeschouwer. In Vlaams-Brabant en Limburg stonden er helaas geen borden en misschien heeft ook dat zijn terugkeer naar de roots een beetje in de hand gewerkt.