Op zijn 68ste onverwacht thuis overleden …

 

Geert MALFAIT was een veelwinnaar bij de jeugd die kortstondig een degelijk beroepsrenner werd

 

De eindejaarsperiode wordt nooit nog een vrolijke tijd voor de wielerdynastie-Malfait. Zeven jaar na zijn papa Noël, die 82 jaar werd, overleed ook Geert, één maand na zijn 68ste verjaardag, tijdens de jaarwisseling bij hem thuis. Hij was de anderhalf jaar jongere broer van Lieven en de oom van Leif Hoste.

Geert was in de vroege jaren 70 van vorige eeuw een veelwinnaar bij de jeugd: 30x bij de nieuwelingen, 66x bij de junioren en 21x bij de liefhebbers. Het was andere tijden koers, waarin er oneindig veel meer wedstrijden waren en waarin het aantal overwinningen enigszins vergelijkbaar waren met het aantal doelpunten in het jeugdvoetbal. 

Geert scoorde evenwel ook mooie doelpunten, hetzij overwinningen in belangrijke koersen. In 1970 was het nog 'net niet' in het kampioenschap van België voor nieuwelingen in Nandrin, waar hij na Ward Pels en Dirk Ongenae derde werd. Het jaar daarop won hij als 16-jarige neo-junior meteen de Ronde van Vlaanderen vòòr Jean-Pierre Sterckx en Wilfried Reybrouck. Het was de mooiste van 22 overwinningen, een zegecijfer dat hij het daarop verdubbelde en waarmee hij zegekoning werd met ééntje meer dan Benny Schepmans. Gent-Menen was daarvan zijn mooiste overwinning.

Eén en ander volstond om vanaf 1975 naar de beroepscategorie te promoveren. Hij vervoegde zijn broer Lieven bij het Maes Pils - Watney, waarvan Frans Verbeeck de onverdeelde kopman was. Twee jaar later verkaste hij naar Frisol maar hij keerde al na één jaar naar Vlaanderen terug om bij Marc Zeepcentrale voor wat hoopte dat het zijn oogstjaren zouden worden maar het werd het begin van het einde. 

Het begon nochtans veelbelovend in 1975 toen hij op zijn 21ste meteen Harelbeke-Poperinge-Harelbeke en de Omloop der Fruitstreek in Alken won en 22ste plaats werd in Gent-Wevelgem. Hij kon het ook over de grenzen heen met een dagzege in zowel de 4 Jours de Dunkerque als in de Tour de l’Oise. 

In 1976 werd het kwantitatief minder maar dan behaalde hij wel zijn mooiste overwinning in Lausanne, eindpunt van de 7de rit in de Tour de Suisse.

Frisol werd in 1977 geen onverdeeld succes met in de Vuelta de Freddy Maertens toch zesmaal een top vijf vooraleer hij na de tweede week afstapte.

Toen hij in 1978 bij Marc Dewindt arriveerde, had Geert beste al duidelijk gehad, al werd hij nog 24ste in Milano-Sanremo.

In 1980 verdween hij van de radar en in 1981 probeerde hij, aan de zijde van Noël Dejonckheere, bij Teka herop te staan maar na het voltooien van Paris-Nice trok hij zijn koersplunje niet meer aan. 

Voor de volleidgheid moet het erbij dat hij eveneens de kermiskoersen van Woesten in 1976 en van Dentergem in 1978 heeft gewonnen.