Nio VANDEVORST wil zich verder profileren als een waardige kampioen 

Zoals meer anderen voetbalde Nio eerst (bij KWS Linkhout) tot een geïmproviseerde deelname aan een veldrit in eigen Zelem hem op andere sportgedachten bracht. 

Nio Vandevorst was bij de aspiranten geen beeldenstormer.

Als 13-jarige haalde hij een dozijn keer de top vijf. In het kampioenschap van Limburg en in Jemeppe-sur-Sambre kwam hij het dichtst bij een eerste overwinning, het was telkens Aless De Bock die hem afhield.

Het gebalde coronajaar 2020 kon hij wel inkleuren met een allereerste overwinning in het verre Anzegem, één met meerwaarde want behaald op veelwinnaar Tommy Delestrait en Xander Scheldeman. 

 

Nio had eind juni al in Lommel al aangetoond dat hij één van de snelsten van het bouwjaar 2006 is, anders haalde hij het daar niet van onder anderen Jasper Schoofs, Jarne Van Dyck en 85 anderen. 

Een kleine maand later herhaalde Nio dat in Pamel op een uitgedunde hoofdgroep, nadat de uitgebroken Aless De Bock op de valreep bijgehaald en overstoken werd. Bij de finish waren (opnieuw) Xander Scheldeman en veelwinnaar Nolan Huysmans kansloos. Nio werd op het podium een hagelwitte trui met driekleurige band over de schouders getrokken, kreeg de Brabançonne te aanhoren en voelde zich de koning te rijk.

Winnen in dat begeerde gewaad was Nio in 2021 niet meer weggelegd, dat moet dan maar vanaf maart 2022. In afwachting toonde hij zich reeds in 2021 een waardige drager van de driekleur met fraaie ereplaatsen in de Ardennenkoers van Couvin (6de), het kampioenschap van Vlaanderen (4de) en de Tweedaagse van Vlaams-Brabant (3de). 

Tijdens de donkere maanden van 2021-2022 verwijlde hij ook opnieuw bij zijn uitgangspunt, het veldrijden waarin hij steevast tussen de vijfde en de tiende plaats werd afgevlagd, opgelijst met een derde plaats in Zingem, een uitschieter die hij in het BK in Middelkerke hoopte te herhalen.

Nio (= het Japans voor tempelwachter) volgt in de Sint-Martinusschool van Herk-de-Stad de opleiding electro-mechanica.