Stel dat Marianne dat doet 

met een Vlaamse kanshebster ...

 

Herleid de putsch van VOS dus maar tot de ware proporties



Dat Marianne Vos haar achtste regenboogtrui in het veldrijden veroverde, werd op verdeeld  genoegen onthaald. 

Zeker is dat in Fayetteville de sportieve logica niet gerespecteerd werd. Lucinda Brand leidt zelfs na haar vermaledijde WK van één namiddag nog steeds afgetekend in de uci-ranking (de weergave van het hele seizoen) met bijna dubbel zoveel punten als haar opvolgster Marianne Vos.

Wie niet (even) sterk is, mag evenwel slim zijn!

Ziedaar de aanpak van Marianne Vos die Lucinda Brand voor een dilemma plaatste: samen het heft in handen nemen of surplacen en zo de rode loper uitrollen voor de Italiaanse Silvia Persico, die na haar derde plaats in het WK nog altijd maar 13de staat in de uci-ranking.

Het is natuurlijk het volste recht van de 34-jarige Marianne Vos om het zo geregeld te krijgen en behalve de kampioenschappen (die ze allebei won na een rechtstreeks duel met Lucinda Brand, de onmiskenbare seizoenbeste) amper acht andere veldritten te hebben gereden. Lucinda reed er driemaal zoveel maar zal als zege- én puntenkoningin vanaf nu in geen enkele kampioenentrui te zien zijn. Zo gaat dat nu éénmaal in de enige sport die titels toekent en truien uitreikt op één enkele namiddag.

 

Marianne Vos oogstte meer empathie dan aversie omdat ze the first lady van haar sport is met 2 Olympische, 13 mondiale en 16 Nederlandse titels. Toch was het eerder opportunistisch dan stichtend wat ze deed. Indien Brand een Vlaamse was geweest en ze werd op die manier door een Hollandse in een patstelling gedrongen om finaal door die aanklampster te worden geklopt dan zouden onze sociale media ontploft zijn.

 

Iemand op het wiel rijden om hem/haar van de overwinning te houden is van alle tijden. Zo herinner ik mij hoe Lomme Driessens zijn breuk met Rik Van Looy en Eddy Merckx verwerkte. Lomme organiseerde een complot tegen Van Looy, die in 1963 en 1964 geen klassieker won. En Willy De Geest (die dat zelf niet wilde) moest zich van Lomme in 1972 als een zuignap vastzetten op Merckx’ wiel. Die handelwijze werd toen niet met minder egards begroet als Maranne Vos’ demarche gisteren.