Willen is één, slagen is twéé

 

Maarten TJALLINGII probeert 

China op de wielerkaart te zetten

 

Via Wielerflits verneem ik dat Maarten Tjallingii (die ik in 2006 op magistrale wijze in Oostende een rit en meteen de hele Ronde van België zag winnen) aan een bizar project is begonnen. Met Amaël Moinard (die in 2010 de slotrit van Paris-Nice won) riep hij een Chinees continentaal team in het leven om inheems talent te laten ontwikkelen tot coureurs voor de Europese markt.

Het opzet draait vooral rond Xianjing Lyu, in wie men potentieel ziet. Op 2 februari wordt hij evenwel reeds 24 jaar, wat als oud wordt beschouwd in het hedendaagse wielrennen. Zijn beste resultaten werden allemaal behaald in Azië, waar je bezwaarlijk kunt spreken van tegenstanders die ertoe doen. Toch won hij slechts driemaal, in 2018: een dagzege in de Tour of Fuzhou (Rusl.), de eindoverwinning in de Tour of China II en twee maanden later een bergrit in de Tour of Quanzhou Bay. Zijn beste prestatie zal wel zijn vijfde eindplaats in de Tour of Hainan (HC) geweest zijn, hij kreeg er ook te maken met Europese concurrenten: Fausto Masnada won vòòr Gino Mäder. Xianjing Lyu  moest na negen dagen geen volle minuut toegeven aan hen. Hij kwam toen uit voor het Hengxiang CT. Daarna kwam er amper nog wat bij zodat de vraag rijst of Maarten Tjallingii zichzelf niets wijsmaakt aangaande de slaagkansen van zijn poulain. Dat enkele teams (waaronder SEG) hem naar Europa lokten lijkt mij vrij onwaarschijnlijk tenzij hij, ook als vaardige mountainbiker, of hij zou druk moeten gezet zijn door de Chinese overheid, die zijn potentieel misschien overschat, wat hen dus niet weerhoudt om alsnog het China Glory CT rond hem en enkele landgenoten uit te bouwen met Europese has beens als onder anderen de de Amerikaan Sean Bennett, en de Nederlanders Reinier Honig en Etienne van Empel. Zij moeten Xianjing Lyu bijbrengen hoe je het in een peloton beweegt en hoe hij je een col afdaalt, dat is leerstof voor een 14- en niet voor een 24-jarige, very too little too late dus.

China telt geen enkele vertegenwoordiger in het  Europese peloton van 2022, niet in WorldTour noch in het ProContinentale circuit, wel 91 in het continentale, wat eigenlijk relatief weinig is voor zo’n onmetelijk land. Of daar de witte merel tussenzit die China expliciet op de wielerkaart zal zetten zoals Maarten Tjallingii voor ogen heeft lijkt mij erg onwaarschijnlijk.

 

Ooit zei Tom Van Damme mij dat het jammer was dat Peter Sagan geen … Chinees is. Rare quote maar bij nader inzien moest ik hem gelijk geven want enkel een metronoom zou in Azië het broodnodige extra kapitaal (én kijkgelden, al moeten die dan nog goed terechtkomen) kunnen losweken voor het onderbetaalde wielrennen. 

 

Hoewel je ook dàt moet relativeren want genoemde Peter Sagan heeft in zijn land niet al te veel losgemaakt: geen enkele Slovaak maakt nog deel uit van een World Tour Team en slechts twee (Peter zelf en zijn broer Juraj) van het ProContinentale circuit.

Primož Roglič en Tadej Pogačar  (b)lijken in Slovenië meer volgelingen te hebben met nog vijf landgenoten in een World Tour Team: Luka Mezgec (BikeExhange-Jayco), Matej Mohoric, Domen Novak en Jan Tratnik bij Bahrain-Victorious, Jan Polanc (UAE Team) maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de meesten er al waren toen Primož  en Tadej hun opwachting maakten, dus ook hun impact is geringer dan gedacht.